Код произведения: 7170
Автор: Макнот Джудит
Наименование: Битва желаний
Джудит МАКНОТ
БИТВА ЖЕЛАНИЙ
Анонс
Привыкшая равнодушно принимать мужское восхищение красавица Лорен Деннер
наконец-то повстречала того единственного, о котором мечтала всю жизнь. Только
вот незадача - блестящий бизнесмен Ник Синклер мало что не обратил на нее
никакого внимания, так еще и счел просто взбалмошной девчонкой! Лорен
поклялась, что любой ценой покорит сердце Ника и заставит на коленях молить ее
о взаимности...
Глава 1
Филип Витворт поднял взгляд от бумаг, услышав быстрые шаги. Их не заглушил
даже роскошный восточный ковер, который тянулся через весь его президентский
кабинет. Откинувшись во вращающемся кресле из темно-бордовой кожи, Витворт
впился глазами в лицо приближавшегося к нему вице-президента.
- Ну? - спросил он нетерпеливо. - Известно, кто предложил наименьшую цену?
Тот сжал кулаки и угрюмо уставился на сделанный из красного дерева стол
Филипа.
- Синклер. Наименьшую цену предложил он. "Нэшнл моторз" подписывает с ним
контракт, теперь на всех их автомашинах будут радиоприемники Синклера, потому
что он обошел нас, всего на каких-то тридцать тысяч долларов, но обошел! -
Вице-президент шумно вздохнул и со свистом выпустил воздух. - Этот негодяй увел
у нас пятидесятимиллионный контракт, уменьшив нашу цену лишь на один процент!
Только слегка сжатый рот выдавал ярость Филипа Витворта, когда он сказал:
- Уже четвертый раз в этом году он уводит у нас из-под носа важный
контракт. Какое интересное совпадение, не правда ли?
- Совпадение! - повторил вице-президент. - Никакое это, к черту, не
совпадение, и ты прекрасно знаешь это, Филип! Ник Синклер платит кому-то в моем
отделе. Какой-то негодяй, должно быть, шпионит за нами, выведывая информацию о
нашей окончательной цене, и затем доставляет ее Синклеру. И таким образом он
имеет возможность подрезать нас всего несколькими долларами. Только шесть
человек, работающих на меня, располагают такой информацией, то есть знают нашу
окончательную цену. Один из этих шести - шпион.
Филип откинулся в кресле, и его начинающие седеть волосы коснулись высокой
кожаной спинки.
- У нас уже собрана огромная информация об этих шести, и мы узнали только,
что трое из них изменяют своим женам.
- Значит, расследование было недостаточно полным! - Выпрямившись,
вице-президент нервно взъерошил волосы, затем его рука беспомощно опустилась. -
Слушай, Филип, я понимаю, что Синклер твой пасынок, но необходимо как-то
остановить его, иначе он тебя просто разорит.
Взгляд Филипа Витворта стал ледяным.
- Никогда не считал его своим пасынком, потому что моя жена никогда не
считала его своим сыном. Итак, скажи мне конкретно, что, по-твоему, я должен
сделать?
- Пошли своего собственного шпиона в его компанию, выясни, с кем из наших
они установили контакт. Не важно, что ты будешь делать, но, ради Бога, делай
что-нибудь!
Раздался резкий телефонный звонок, и Филип ударил пальцем по кнопке:
- Да, что такое, Хелен?
- Извините, что прервала вас, сэр, - сказала его секретарша, - но вас
ожидает мисс Лорен Деннер. Она говорит, что вы ей назначили встречу по поводу
устройства на работу.
- Да-да, я помню, - ответил он раздраженно. - Попроси ее подождать
несколько минут.
Он нажал кнопку, отключая связь с Хелен, и повернулся к вице-президенту,
который, хотя и был поглощен своими мыслями, смотрел на него с любопытством.
- С каких это пор ты сам проводишь собеседования, Филип?
- Дань вежливости, - нетерпеливо объяснил Филип. - Ее отец - мой дальний
родственник, что-то вроде пятиюродного или шестиюродного брата, один из тех,
кого моя мать откопала несколько лет назад, исследуя нашу родословную. Каждый
раз когда она находила новую "партию" возможных родственников, она приглашала
их к нам в гости на уик-энд, на милую домашнюю встречу. И выясняла все, что
могла, про их предков. Узнавала, действительно ли они являются нашими
родственниками и достойны ли упоминания в ее книге о нашем фамильном древе. -
После небольшой паузы Филип продолжил:
- Денвер был профессором Чикагского университета. Он не смог приехать я
послал к ним вместо себя свою жену - профессиональную пианистку - с дочерью.
Миссис Дежнер погибла в автомобильной катастрофе несколько лет назад, и с тех
пор я ничего о них не слышал. А на прошлой неделе Деннер позвонил и попросил
принять его дочь по поводу работы. Он сказал, что в Фенстере штата Миссури, где
они сейчас живут, для нее нет ничего подходящего.
- Не слишком ли нахально с его стороны? На лице Филипа отразились скука и
покорность судьбе.
- Я уделю девушке две минуты и отправлю собирать чемоданы. У нас нет
никакой работы для человека с музыкальным образованием, и даже если бы была, я
не взял бы на нее Лорен Деннер. Я никогда в жизни не встречал более
раздражительного, скандального, невоспитанного, некрасивого ребенка. Ей было
около девяти лет - круглолицая, веснушчатая, с копной рыжих волос, которые
выглядели так, будто она никогда не причесывалась. Она носила очки в роговой
оправе, и, Боже мой, этот ребенок смотрел на нас сверху вниз...
***
Секретарша Филипа Витворта взглянула на сидящую перед ней женщину в
темно-синем шерстяном костюме и белой блузке со свободным воротником. Ее
медового цвета волосы были собраны в элегантный пучок, мягкие завитки обрамляли
живое, очень красивое лицо. У нее были высокие скулы, маленький нос, нежный
округлый подбородок, но самым привлекательным в ней были глаза - удивительного
бирюзового цвета.
- Мистер Витворт примет вас через несколько минут, - сказала секретарша,
стараясь особенно не глазеть на посетительницу.
Лорен Деннер оторвала взгляд от журнала, который пыталась читать, и
улыбнулась:
- Спасибо.
Затем она опять уставилась в журнал, стараясь подавить страх, который
вызывала в ней предстоящая встреча с Филипом Витвортом.
Четырнадцать лет не притупили неприятные воспоминания о двух днях,
проведенных в его шикарном особняке в Гросс-Пойнт. Вся семья Витвортов и даже
прислуга относились к ней и ее матери с оскорбляющим презрением...
В приемной раздался телефонный звонок, который отозвался в каждой клеточке
напряженного тела Лорен. "Боже мой, - подумала она в отчаянии, - как же меня
угораздило попасть в такую ужасную ситуацию?" Если бы она заранее знала, что
отец собирается звонить Филипу Витворту, то отговорила бы его. Но он сообщил ей
обо всем только после звонка. Когда она попыталась возражать, отец спокойно
ответил, что Филип Витворт сделал им одолжение, и, если у Лорен нет никаких
обоснованных доводов против поездки в Детройт, он все-таки надеется, что она
пойдет на эту встречу.
Лорен опустила непрочитанный журнал на колени и вздохнула. Конечно, она
могла бы рассказать ему, как их принимали Витворты четырнадцать лет назад. Но в
данный момент главной заботой ее отца были деньги. Недавно налогоплательщики
штата Миссури, зажатые в тиски экономическим кризисом, не проголосовали за
совершенно необходимое увеличение налогов на образование. В результате тысячи,
включая отца Лорен, мгновенно оказались без работы.
Через три месяца он вернулся домой после очередной бесполезной попытки
найти работу, на этот раз в Канзасе. Поставив свой кейс, он печально улыбнулся
Лорен и ее мачехе:
- Я думаю, что бывший профессор не может устроиться сейчас даже дворником.
Выглядел он совершенно изнуренным и очень бледным. Он рассеянно потер
грудь и мрачно добавил:
- Может быть, это и к лучшему, поскольку я не чувствую в себе достаточно
сил, чтобы махать метлой.
И, не произнеся больше ни слова, он упал - сердечный приступ сразил его.
Несмотря на то что сейчас отец выздоравливал, его болезнь изменила весь
ход ее жизни... Нет, поправила себя Лорен, она еще только на пути к изменениям.
После долгих лет неустанной учебы и изнурительных занятий за фортепиано она
получила степень магистра музыки, но решила, что этого ей мало и что для
полного удовлетворения надо выступать перед публикой. Она унаследовала от
матери талант пианистки, но не ее фанатичную преданность этому виду искусства.
Лорен хотела от жизни большего, она не могла жить только музыкой. С одной
стороны, ее искусство многое давало ей, а с другой - многого лишало. Она ходила
в школу, занималась на фортепиано, работала, чтобы платить за обучение, и
никогда не было времени, чтобы расслабиться и развлечься. К двадцати трем годам
она уже объездила все Соединенные Штаты, участвуя в различных конкурсах, но
все, что она видела в огромных чужих городах, - это гостиничные номера, учебные
классы и аудитории. Она встречала много мужчин, но у нее никогда не было
времени на что-либо большее, чем короткое знакомство. Она получала стипендию,
имела много призов и наград, но денег все равно не хватало, и ей приходилось
подрабатывать.
В то же время, после того как она посвятила столько лет музыке, бросить ее
ради чего-то другого казалось невозможным. Болезнь ее отца и накопившиеся счета
заставили ее наконец принять решение, которое она долго откладывала. В апреле
отец потерял работу и вместе с ней медицинскую страховку; в июле он потерял
здоровье. Все эти годы он почти полностью оплачивал ее обучение, теперь настала
ее очередь помочь ему.
Когда Лорен подумала об этой ответственности, ей показалось, что тяжесть
всего земного шара легла ей на плечи. Ей нужна работа, ей нужны деньги - и все
это прямо сейчас. Она окинула взглядом роскошную приемную Витворта. Она хотела
представить себя работающей в этой огромной производственной корпорации, но
почувствовала такую неловкость, как будто ошиблась дверью. Она подумала, что
это не важно - лишь бы зарплата была достаточно высока. В маленьком Фенстере
почти не было перспективных рабочих мест, а те должности, которые ей все же
предлагали, оплачивались ниже аналогичных в больших городах, таких, например,
как Детройт.
Секретарша повесила трубку и встала:
- Мистер Витворт сейчас примет вас, мисс Деннер.
Лорен покорно пошла за ней к резной двери из красного дерева. Когда
секретарша открывала дверь, Лорен взмолилась про себя:
"Только бы Филип Витворт не вспомнил тот давний визит" - и шагнула в его
кабинет. Годы выступлений перед публикой научили ее скрывать свое волнение, и
это дало ей возможность быть внешне совершенно спокойной. Мужчина за столом
поднялся ей навстречу с выражением искреннего изумления на аристократическом
лице.
- Вы, возможно, меня не помните, мистер Витворт, - сказала она, грациозно
протягивая ему руку через стол. - Я Лорен Деннер.
Рукопожатие Филипа Витворта было твердым, а в голосе его проскальзывали
веселые нотки, когда он заговорил:
- Ну что вы, я очень хорошо помню вас, Лорен; вы были довольно..,
незабываемым.., ребенком.
Лорен улыбнулась в ответ:
- Это очень любезно с вашей стороны, вы могли бы сказать "возмутительным"
вместо "незабываемым".
Таким образом, установилось временное перемирие. Филип Витворт кивнул в
сторону золотистого бархатного кресла, стоящего перед столом:
- Садитесь, пожалуйста.
- Я принесла вам свои бумаги, - сказала Лорен, садясь и одновременно
доставая из маленькой сумочки конверт.
Он взял конверт и извлек оттуда несколько машинописных страничек, но его
глаза оставались прикованными к лицу девушки.
- Вы поразительно похожи на свою мать, - проговорил он после
продолжительной паузы. - Она была итальянкой, не так ли?
- Мои бабушка и дедушка родились в Италии, - пояснила Лорен, - а мама
родилась здесь. Филип кивнул:
- Волосы у вас намного светлее, чем у матери, иначе вы были бы ее живым
портретом. - Он перевел пристальный взгляд на бумаги, которые она дала ему, и
добавил бесстрастно:
- Она была необыкновенно красивой женщиной.
Лорен откинулась в кресле, слегка ошеломленная неожиданным направлением
беседы. Мало того, что он прекрасно помнил их с матерью, Филип Витворт,
несомненно, считал, что Джина Деннер была очень красива. И сейчас он говорил
комплименты Лорен.
Пока он изучал бумаги, Лорен позволила себе осмотреть великолепный
кабинет, из которого Филип Витворт управлял своей корпоративной империей. Затем
она переключилась на него самого. Для мужчины около пятидесяти он был
чрезвычайно привлекательным. Хотя его волосы чуть посеребрила седина, морщин на
загорелом лице почти не было. Он был высок, хорошо сложен, и в его крепком теле
не чувствовалось ни грамма лишнего веса. Сидя за огромным письменным столом в
безупречно сшитом темном костюме, он, казалось, был окружен атмосферой
богатства и власти, которая неожиданно произвела впечатление на Лорен.
Глядя на него глазами взрослой женщины, она не увидела в нем того
холодного, самодовольного сноба, которого запомнила с детства. Теперь он
казался представительным, элегантным мужчиной, занимающим видное положение в
обществе. Он вел себя с ней безупречно вежливо и к тому же обладал чувством
юмора. Думая обо всем этом, Лорен не могла не почувствовать, что предубеждение
против него, которое не покидало ее все эти годы, возможно, было
несправедливым.
Она вдруг со смущением спросила себя, почему, собственно, так неожиданно
изменила свое отношение к нему. Конечно, он добр и вежлив с ней теперь. А
почему бы ему и не быть таким? Ведь перед ним уже не страшненькая девятилетняя
девочка, а молодая, интересная женщина, на которую заглядываются мужчины.
Действительно ли она составила не правильное представление о Витвортах
много лет назад? Или она просто позволила себе поддаться магии богатства и
обаянию Филипа Витворта?
- Хотя ваш диплом заслуживает уважения, но я надеюсь, вы понимаете, что
музыкальное образование не представляет никакой ценности в мире бизнеса, -
сказал он.
Лорен отвлеклась от щепетильных размышлений и вернулась к теме беседы:
- Я знаю это. Я занималась музыкой, потому что люблю ее, но сейчас я не
могу связать с ней свое будущее.
Со спокойным достоинством она кратко объяснила ему причины, которые
заставили ее отказаться от карьеры пианистки: здоровье отца и финансовое
положение семьи.
Филип внимательно ее выслушал, а затем опять перевел взгляд на ее бумаги,
которые держал в руках.
- Я вижу, что вы также прослушали несколько курсов по бизнесу в колледже.
Когда он выжидающе замолчал, Лорен начала верить, что он, возможно,
действительно пытается подыскать ей какую-нибудь работу.
- Да, это правда, но мне не хватает нескольких курсов, чтобы получить
степень.
- А посещая колледж, вы работали после занятий и во время летних каникул в
качестве секретарши, - продолжил он задумчиво. - Ваш отец ничего не упомянул об
этом во время нашего телефонного разговора. Вы действительно так хорошо
печатаете и стенографируете, как отмечено в этих рекомендациях?
- Да, - сказала она, но при упоминании о пишущей машинке ее энтузиазм
пошел на убыль.
Он расслабился в своем кресле и, подумав некоторое время, кажется, пришел
к какому-то решению.
- Я могу предложить вам место секретарши, Лорен, место сложное и
ответственное. Я не имею возможности предложить вам что-нибудь другое, пока вы
не получите степень по бизнесу.
- Но я не хочу быть секретаршей, - вздохнула Лорен.
Когда он увидел" как она упала духом, его губы скривились в улыбке.
- Вы сказали, что сейчас вас больше всего волнуют деньги, и у нас как раз
существует огромный недостаток в квалифицированных секретаршах. На них большой
спрос, и, соответственно, у них очень высокая оплата. Моя секретарша, например,
зарабатывает столько же, сколько менеджеры среднего ранга.
- Но все равно... - запротестовала Лорен. Витворт остановил ее, подняв
руку:
- Дайте мне закончить. Вы были секретаршей президента маленькой
производственной компании. Там каждый знает, что делают другие и зачем они это
делают. К сожалению, в таких больших корпорациях, как наша, только управляющие
высшего звена и их секретарши осведомлены обо всем происходящем. Позвольте, я
объясню на примере? - Лорен кивнула, и он продолжил:
- Предположим, что вы бухгалтер в нашем радиоотделе и вас попросили
сделать анализ цен всех радиоприемников, которые мы выпускаем. Вы тратите
недели на подготовку отчета, не зная, с какой целью все это делаете. Может
быть, мы думаем о том, чтобы закрыть этот отдел или, наоборот, расширить его, а
может, мы планируем рекламную кампанию с целью продать больше радиоприемников.
Вы и ваш начальник или даже его начальник ничего не знаете о наших планах.
Единственные люди, которые обладают такой конфиденциальной информацией, - это
управляющие отделами, вице-президенты и, - подытожил он с особым ударением, -
их секретарши! Если вы будете работать у нас секретаршей, вы получите
возможность хорошо разобраться в делах компании и сделать обоснованный выбор
вашей будущей карьеры.
- А есть что-нибудь еще, что я могла бы делать в такой корпорации, как
ваша, и что оплачивалось бы так же хорошо? - спросила Лорен.
- Нет, - сказал он почти жалобно. - Нет, до тех пор, пока вы не получите
степень по бизнесу.
Лорен вздохнула, но она знала, что у нее нет выбора. Ей нужно заработать
деньги, и чем больше, тем лучше.
- Не надо быть такой мрачной, - сказал он, - работа не будет скучной. Да
ведь, к примеру, моя секретарша знает больше о наших планах, чем большинство
моих служащих. Секретарши посвящены во все особо секретные дела. Они...
Он внезапно замолчал и ошеломленно уставился на Лорен. Когда он снова
заговорил, его голос был довольным, и он, казалось, в уме что-то прикидывал.
- Секретарши посвящены во все особо секретные дела, - повторил он, и
непонятная улыбка заиграла на его лице. "Секретарша! Они никогда не будут
подозревать секретаршу! Они даже не подумают проверить ее". - Лорен, - сказал
он мягко, его карие глаза мерцали, как топазы. - Я собираюсь сделать вам очень
необычное Предложение. Пожалуйста, не возражайте, пока не выслушаете меня до
конца. Итак, что вы знаете о корпоративном или производственном шпионаже?
- Лорен почувствовала легкую тошноту, как будто она стояла на краю обрыва.
- Достаточно для того, чтобы ответить вам, что я не хочу иметь к этому
никакого отношения, мистер Витворт.
- Ну конечно же, - успокаивающе сказал Филип. - И пожалуйста, называйте
меня Филип; в конце концов, мы же родственники, А я буду называть вас Лорен.
Лорен с усилием кивнула.
- Я не прошу вас шпионить в какой-нибудь другой корпорации, я прошу вас
шпионить у меня. Позволите, я объясню. В последние годы компания "Синко" стала
нашим основным конкурентом. Каждый раз когда мы заявляем цену на контракт,
"Синко" как будто уже заранее знает, сколько мы собираемся заявить, и они
предлагают всего на долю процента меньше. Каким-то образом они узнают наши
окончательные цены, затем урезают свои так, чтобы они были чуть-чуть ниже
наших, и уводят у нас контракт.
Он внимательно посмотрел на Лорен.
- Сегодня это случилось опять. Здесь есть только шесть человек, которые
могли бы сообщить в "Синко" цифру, которая держится пока в строгой тайне, и
один из них - шпион. Я не хочу увольнять пять преданных работников только для
того, чтобы избавиться от одного жадного предателя. Но если "Синко" будет и
впредь уводить у нас клиентов, я буду вынужден прибегнуть к этой мере, -
продолжил он. - Я обеспечил работой тысячи людей, Лорен. Двадцать тысяч человек
имеют средства к существованию благодаря "Витворт энтерпрайзис". Будет ли у них
крыша над головой и еда на столе, зависит от корпорации, и есть шанс, что вы
поможете им сохранить дом и работу. Все, что я прошу вас сделать, - это сегодня
же обратиться в "Синко" и узнать, не требуется ли им секретарша. Кто знает,
может, им нужно расширить штат служащих, чтобы управиться с работой, которую
они у нас забирают. С вашим умением и опытом вас, возможно, возьмут на место
секретарши какого-нибудь руководителя высшего звена.
Вопреки своим убеждениям Лорен спросила:
- Если я получу эту работу, то что дальше?
- Тогда я скажу вам имена тех шести, один из которых может быть шпионом, и
все, что вам нужно будет делать? - это слушать, не упомянет ли кто-нибудь в
"Синко" их имена.
Он подался вперед в своем кресле и сложил руки на столе.
- Конечно, это ненадежный способ, Лорен, но я, честно говоря, уже совсем
отчаялся что-либо изменить. Теперь мое предложение. Я хотел дать вам место
секретарши в нашей компании с очень хорошей зарплатой...
Цифра, которую он назвал, заметно поразила Лорен: это было значительно
больше того, что зарабатывал ее отец даже в свои лучшие времена. Да, если она
будет жить экономно, то сможет содержать и себя и родителей.
- Я вижу, что вы довольны, - обрадовался Филип. - Ставки в больших городах
гораздо выше, чем в провинции. Итак, если сегодня вы предложите свою
кандидатуру в "Синко" и они возьмут вас, соглашайтесь. Если зарплата будет ниже
той суммы, которую я только что вам предложил, моя компания компенсирует вам
разницу. Если вы сможете узнать имя шпиона или что-либо другое, представляющее
реальную ценность, я плачу вам премию в размере десяти тысяч долларов. Через
шесть месяцев, если вы ничего не узнаете, вы можете уйти из "Синко" и работать
секретаршей у нас. Как только вы прослушаете все курсы, необходимые для степени
по бизнесу, я предоставлю вам другую должность, но, конечно, я должен быть
уверен, что вы с ней справитесь.
На ее лице отразилось смятение. Филипу это не понравилось.
- Вас что-то волнует? Скажите, в чем дело?
- Я не люблю интриг, мистер Витворт.
- Пожалуйста, называйте меня Филипом. В конце концов, сделайте для меня
хотя бы это. С усталым вздохом он откинулся в кресле.
- Лорен, я не имею никакого права ждать от вас помощи. Может быть, для вас
будет странно это услышать, но я прекрасно понимаю, как неприятен был вам визит
к нам четырнадцать лет назад. Мой сын Картер был в трудном возрасте. Моя мать с
головой окунулась в изучение нашей родословной, а я и моя жена.., ну, в общем,
извините, что мы были не слишком радушны.
При других обстоятельствах Лорен отказалась бы не задумываясь. Но сейчас
вся ее жизнь была перевернута огромной материальной ответственностью.
Ошеломленная, неуверенная, она чувствовала на своих плечах непосильную ношу.
- Хорошо, - проговорила она медленно. - Я сделаю это.
- Отлично, - быстро сказал Филип. Подняв трубку, он набрал номер "Синко",
попросил к телефону менеджера по персоналу и вручил трубку Лорен, чтобы она
договорилась о встрече.
Тайная надежда Лорен, что, может быть, ей откажут, мгновенно рухнула. Ей
сказали, что "Синко" как раз разрабатывает большой контракт и компании просто
необходимы опытные секретарши. И поскольку говоривший собирался сегодня
работать допоздна, то предложил Лорен прийти прямо сейчас.
Филип встал и протянул руку для рукопожатия.
- Спасибо, - сказал он просто и добавил после секундного раздумья:
- Когда вы будете заполнять анкету, дайте свой домашний адрес в Миссури, а
телефонный номер оставьте вот этот, чтобы вас могли найти в моем доме.
Он написал в блокноте номер телефона и оторвал листок.
- Прислуга, подходя к телефону, отвечает просто "Алло", - объяснил он.
- Нет, - быстро сказала Лорен. - Я совсем не хочу навязываться. Я с
большим удовольствием остановилась бы в отеле.
- Я не обижаюсь, поскольку понимаю вас, - ответил Филип, и Лорен вдруг
почувствовала себя грубой и неблагодарной, - но мне все-таки хотелось бы, чтобы
вы приняли мое приглашение.
Лорен признала свое поражение:
- А вы уверены, что миссис Витворт не будет возражать?
- Кэрол будет очень рада.
Когда за Лорен закрылась дверь, Филип Витворт взял трубку и набрал
телефонный номер. В кабинете его сына, находящемся напротив его собственного,
раздался звонок.
- Картер, - сказал Филип, - мне кажется, что мы скоро пробьем броню Ника
Синклера. Ты помнишь Лорен Деннер?..
Глава 2
Когда Лорен приехала в "Синко", был уже шестой час. Думая всю дорогу, она
пришла к выводу, что не сможет шпионить для Филипа Витворта. При одной только
мысли об этом у нее потели ладони и болело сердце. Несмотря на желание помочь
Филипу, интриги и обман, которые были неизбежны в этой ситуации, пугали ее. Но
она не могла признаться в своей трусости.
Пока она заполняла бесчисленные тесты и опросные листы, ей пришло в
голову, что наилучший выход из этого затруднительного положения - выполнить
обещание, данное Филипу, подав заявление, а потом сделать так, чтобы ее не
взяли на работу. Поэтому она намеренно делала опечатки, ошибки в стенографии и
не упомянула о курсах, прослушанных в колледже. В одной из анкет надо было
перечислить в порядке предпочтения три должности, которые она по своей
квалификации могла бы занять. Лорен поставила на первое место "президент", на
второе - "управляющий по персоналу", а на третье - "секретарша".
Настоящий управляющий по персоналу, мистер Ветерби, проверил ее тесты, и
на его лице появилось выражение ужаса. Он отложил бумаги в сторону и взял ее
заявление. Когда он прочитал последнюю страницу, где Лорен перечислила среди
желаемых должностей его собственную, ноздри его расширились и лицо посерело,
как будто его уже увольняли, чтобы освободить место для этой нахалки. Лорен с
трудом удержалась от смеха. "Может быть, удастся выпутаться из этой неприятной
игры?" - подумала она. Ветерби встал и холодно сообщил ей, что она не
соответствует требованиям компании "Синко" и не подходит ни на одну должность.
Особенно управляющего по персоналу.
Когда Лорен вышла из здания, вместо хмурого августовского вечера на улице
была уже почти ночь. Дрожа, она плотнее запахнула свой темно-синий жакет. По
Джефферсон-авеню проносился непрерывный поток белых и красных автомобильных
огней. Пока Лорен ждала около светофора, по мостовой начали стучать крупные
капли дождя. Движение приостановилось, и она побежала через широкую улицу,
добравшись до тротуара за секунду до того, как машины загудели за ее спиной.
Затаив дыхание, она взглянула на темное высокое здание прямо перед собой.
Стоянка, где она оставила машину, находилась в четырех кварталах отсюда, и
Лорен подумала, что если идти напрямик, то можно сократить дорогу, по крайней
мере на квартал. Сильный порыв ветра заставил ее быстро принять решение. Не
обращая внимания на предостерегающий знак, она подлезла под веревку, которой
была огорожена строительная площадка. На ходу она подняла голову и на секунду
остановилась, пораженная открывшимся зрелищем. Восьмидесятиэтажное здание было
построено полностью из зеркального стекла, которое отражало мерцающие огни
города. Там, где горел свет, стены становились прозрачными, и были видны
сложенные в кабинетах коробки, которые создавали впечатление переезда.
Ветер с реки не так чувствовался около здания, и поэтому Лорен старалась
держаться к нему поближе. Вдруг ей пришло в голову, что она одна, беззащитная,
на безлюдной темной стройке. При этой мысли ей стало страшно.
А когда у нее за спиной послышались тяжелые шаги, ее охватил настоящий
ужас. Она прибавила шагу - неизвестный тоже. В панике Лорен бросилась бежать.
Как раз в тот момент, когда она подбежала к главному входу, одна из огромных
дверей открылась, и из черного четырехугольника вышли двое мужчин.
- Помогите! - закричала Лорен, кидаясь к ним. - Там кто-то есть!
Вдруг ее нога застряла между водопроводными трубами, и она почувствовала
острую боль. Подпрыгнув и непроизвольно открыв рот, она старалась сохранить
равновесие, но все-таки не удержалась и плюхнулась в грязь.
- Идиотка! - сердито пробормотал один из мужчин.
Оба они присели на корточки и взволнованно разглядывали ее., - Что, черт
возьми, вы здесь делаете? Лорен огорченно взглянула на говорившего.
- Тренируюсь для выступления в цирке, - ответила она сухо. - Обычно я
падаю с моста, но здесь поблизости нет мостов.
Второй мужчина усмехнулся и, поддерживая Лорен за плечо, помог ей встать.
- Как вас зовут? - спросил он и, не дослушав, добавил:
- Вы можете идти?
- Конечно, - заверила его Лорен, хотя ее нога имела другое мнение.
- Тогда, я думаю, надо войти в вестибюль и осмотреть вашу ногу, - сказал
он со скрытой улыбкой.
Обняв ее за талию, он настоял, чтобы она оперлась на него.
- Ник, - резко сказал другой мужчина, - я думаю, мне стоит пойти за
врачом, а тебе остаться с мисс Деннер.
- Пожалуйста, не вызывайте врача, - попросила Лорен. - Я не ушиблась, а
просто растерялась, - добавила она в отчаянии и вздохнула с облегчением, когда
мужчина по имени Ник повел ее в вестибюль.
У нее промелькнула мысль, что небезопасно входить в пустое здание с двумя
незнакомцами, но, как только они вошли и загорелся свет, все ее страхи
рассеялись. Позвать врача хотел средних лет мужчина в строгом костюме и черном
галстуке. Он держался с большим достоинством и даже при тусклом освещении
выглядел как преуспевающий бизнесмен, а не как бродяга и убийца.
Лорен мельком взглянула на Ника, который все еще поддерживал ее: он был в
джинсах и куртке. Она предположила, что ему за тридцать, его внешность тоже не
вызывала опасений.
- Майк, - сказал Ник, - в одной из хозяйственных комнат должна быть
аптечка. Найди и принеси ее.
- -Хорошо, - ответил Майк, направляясь к лестнице.
Лорен с любопытством оглядела огромный вестибюль. Все было из белого
мрамора: стены, полы, изящные колонны, поднимающиеся к потолку. У одной из стен
стояло множество горшков и кадок с вьющимися растениями и комнатными деревьями,
ожидая, видимо, когда их расставят по местам.
Лорен прохромала к лифту, и Ник, протянув руку, нажал кнопку. Блестящие
медные двери открылись, и они вошли в ярко освещенную кабину.
- Я отвезу вас в отремонтированный офис, где у вас будет возможность
посидеть и отдохнуть до тех пор, пока вы не сможете самостоятельно идти, -
объяснил Ник.
Лорен с улыбкой взглянула на него и замерла: рядом с ней стоял один из
самых красивых мужчин, которых она когда-либо видела. В этот момент двери лифта
закрылись, и Лорен отвела взгляд от его лица.
- Спасибо, - сказала она странным шепотом, стараясь освободиться от его
руки, - но я могу стоять сама.
Он нажал кнопку восьмидесятого этажа, а Лорен с трудом подавила в себе
желание пригладить волосы. Она подумала, что с губ у нее стерлась помада, а
лицо забрызгано грязью. Но через мгновение она пришла в себя и решила, что
разумная молодая женщина не должна так теряться, увидев красивое мужское лицо.
Чтобы проверить свое впечатление, она опять украдкой взглянула на Ника в
то время как он следил за мелькающими цифрами на табло. Ей пришлось признаться
себе, что она не ошиблась: высокий, широкоплечий, стройный. Густые темные
волосы, модная стрижка. Мужественность отражалась в каждой черте его гордого
лица: от ровных темных бровей до чувственного рта и высокомерно выступавшего
подбородка. Лорен все еще изучала линию его губ, когда он вдруг, к ее ужасу,
повернулся и насмешливо взглянул на нее холодными серыми глазами. Застигнутая
врасплох, Лорен сказала первое, что ей пришло в голову:
- Я боюсь лифтов и стараюсь сконцентрировать внимание на чем-то, чтобы не
думать о высоте.
- Это очень разумно, - заметил Ник. Насмешка в его голосе относилась,
вероятно, к ее способности придумывать такую правдоподобную ложь. Лорен поняла,
что ей не удалось обмануть его, и, чтобы не покраснеть, перевела взгляд на
двери лифта, которые уже открывались на восьмидесятом этаже.
- Подождите здесь, пока я включу свет, - сказал Ник.
Через несколько секунд зажглись лампы, осветив огромную приемную и четыре
кабинета, отделанные ореховым деревом. Ник взял ее под руку, и Лорен ступила на
изумрудный ковер. Они обогнули лифт и прошли на другую сторону этажа. Здесь
находилась приемная еще больших размеров с круглым столом посредине. Направо от
нее Лорен увидела кабинет, уже обставленный мебелью, среди которой выделялся
стол секретарши, сделанный из красного дерева. Лорен невольно сравнила его со
своим маленьким столиком в тесном офисе, где она раньше подрабатывала. Трудно
было представить, что такая роскошь предназначена для простой секретарши. Когда
она позволила себе высказать эту мысль вслух, Ник, насмешливо посмотрев на нее,
ответил:
- Высококвалифицированные секретарши гордятся своей работой, а их зарплата
растет с каждым годом.
- Мне случалось работать секретаршей, - сказала Лорен, когда они
направились через приемную к высоким дверям. - Кстати, я пыталась получить эту
должность в "Синко" и как раз шла обратно, когда встретила вас.
Ник открыл обе двери и отступил, пропуская Лорен вперед.
Лорен остро, до дрожи в коленях, ощутила на себе его оценивающий взгляд.
Когда она пришла в себя, то уже стояла в огромной комнате.
- Боже мой! - воскликнула она. - Что это?
- Это, - с улыбкой ответил Ник, - кабинет президента, одно из немногих
помещений, которые уже полностью закончены.
Не произнося ни звука, Лорен восхищенно оглядела кабинет. Стена перед ней
была стеклянная от пола до потолка, и внизу открывался ночной Детройт во всей
своей фантастической сверкающей красоте. Три другие стены были обиты панелями
из красного дерева. На полу лежал толстый кремовый ковер, а справа стоял
роскошный письменный стол красного дерева. Перед ним удобно расположились шесть
стульев, а напротив полукругом были расставлены три дивана около необычного
журнального столика - темное стекло лежало на огромном куске полированного
дерева.
- Это совершенно потрясающе! - прошептала Лорен.
- Я приготовлю что-нибудь выпить, пока Майк принесет аптечку, - сказал
Ник.
Он подошел к стене из красного дерева и нажал на нее. Большая панель
бесшумно отодвинулась в сторону, открывая великолепный бар, освещенный скрытыми
лампами. На стеклянных полках стояли бокалы и графины.
Лорен промолчала, и Ник через плечо посмотрел на нее. Она перевела взгляд
на его лицо и заметила улыбку, которую он пытался скрыть. Очевидно, его
забавляла вся эта ситуация: он сам в роли спасителя, ее наивный восторг. Лорен
вдруг поняла то, что раньше не приходило ей в голову: в то время как она
восхищалась его красотой, он совсем не воспринимал ее как женщину.
После шести лет поклонения и ухаживаний со стороны мужчин, их вздохов и
пристальных взглядов она наконец встретила того, на кого хотела бы произвести
впечатление, но он не обратил на нее никакого внимания. Абсолютно никакого.
Немного озадаченная и разочарованная, Лорен постаралась не думать об этом. Его
равнодушие можно было бы пережить, но он считал ее глупой, смешной девчонкой!
- Если вы хотите привести себя в порядок, то ванная комната направо. - Ник
показал в сторону стены около бара.
- Где? - удивленно спросила Лорен.
- Идите прямо, а когда дойдете до стены, то протяните руку.
Его губы растянулись в усмешке, и Лорен, бросив на него сердитый взгляд,
пошла в указанном направлении. Когда ее пальцы коснулись стены, что-то
щелкнуло, и она вошла в открывшуюся перед ней просторную ванную.
- Вот аптечка, - раздался голос Майка. - Лорен уже начала закрывать дверь,
но задержалась на секунду, когда услышала, как он добавил шепотом:
- Ник, как юрист корпорации, я считаю необходимым, чтобы девушку сегодня
же осмотрел врач. Если ты не сделаешь этого, то какой-нибудь адвокат может
заявить, что у нее серьезная травма в результате падения, и предъявит компании
миллионный иск.
- Что ты делаешь из мухи слона? - услышала она ответ Ника. - Это же просто
милый наивный ребенок, который немного испугался. Врач может еще больше
напугать ее.
- Ну ладно, как хочешь, - вздохнул Майк. - Я опаздываю на встречу в Трои и
должен идти. Но, ради Бога, не предлагай ей крепких напитков. Ее родители
обвинят тебя в попытке соблазнить несовершеннолетнюю.
Чувствуя себя заинтригованной и одновременно обиженной, что ее назвали
наивным испуганным ребенком, Лорен тихо закрыла дверь. Нахмурясь, она
повернулась к зеркалу и едва удержалась от горького смешка. Ее лицо было
покрыто грязью, волосы растрепались, и спутавшиеся пряди в беспорядке свисали
во все стороны, а жакет был разорван на левом плече. Ник прав, она
действительно выглядит забавно - чумазый подросток в неряшливой одежде.
Сама не осознавая почему, она вдруг почувствовала непреодолимое желание
выглядеть совершенно по-другому. В спешке она начала отряхивать свой
испачканный синий жакет, думая о том, как удивится Ник, когда увидит ее. Она
лихорадочно терла лицо и руки и убеждала себя, что волнуется не потому, что
хочет предстать перед ним во всей своей привлекательности, а просто от
необычности ситуации. Но ей следовало поторопиться: если ее превращение займет
слишком много времени, то не будет таким ошеломляющим.
Она сняла колготки, на которых расползлись две огромных дыры, и намылила
губку. Затем смыла с себя грязь и распаковала новые колготки. Как хорошо, что
она купила их по дороге в "Синко"! А еще стояла и размышляла, не слишком ли
дорого! Натянув их, она вытащила из волос шпильки и начала энергично
расчесывать запутавшиеся пряди. Когда она закончила, легкие блестящие волны
легли на плечи и спину. Она быстро коснулась губ персиковой помадой, затем
побросала все в сумочку и подошла к зеркалу. На щеках ее появился румянец, а
глаза оживленно блестели. Ее белая блузка была немного строга, но подчеркивала
изящную линию шеи и красивую грудь. Убедившись, что все в порядке, она взяла
жакет и сумочку и вышла из ванной комнаты, тихо задвинув панель на прежнее
место.
Ник стоял у бара спиной к ней. Не повернув головы, он сказал:
- Мне нужно было позвонить, но напитки будут готовы через минуту. Вы нашли
все необходимое?
- Да, спасибо, - ответила Лорен, опустив сумку и жакет на диван, Она тихо
стояла около длинного дивана и наблюдала, как он быстро взял с полки два
хрустальных бокала и достал из холодильника поднос с кубиками льда. Он снял
куртку и бросил ее на спинку стула. При каждом движении тонкая ткань его
голубой рубашки натягивалась, подчеркивая широкие мускулистые плечи. Ее взгляд
скользнул по обтягивающим джинсам. Когда он заговорил, Лорен рассматривала его
затылок.
- Я боюсь, что в баре нет лимонада, поэтому я налил вам тоник со льдом.
Лорен подавила смешок при упоминании о лимонаде и скромно убрала руки за
спину. Тревожное ожидание усилилось, когда он, закрыв пробкой бутылку виски,
взял бокал и повернулся к ней.
Сделав два шага, он остановился как вкопанный. Его брови сдвинулись, серые
глаза сузились, когда он увидел прекрасное женское лицо в обрамлении роскошных
волос. Его ошеломленный взгляд отметил яркие бирюзовые глаза, искрящиеся смехом
из-под густых ресниц, дерзкий носик, красиво очерченные скулы и мягкие губы.
Затем он скользнул по ее полной груди, тонкой талии и длинным красивым ногам.
Лорен надеялась, что теперь он увидит в ней женщину, и ее надежды сбылись.
Она ждала, что он сделает ей комплимент, но этого не произошло. Не сказав ни
слова, он повернулся, подошел к бару и вылил содержимое одного из бокалов в
раковину.
- Что вы делаете? - спросила Лорен.
- Добавляю немного джина в ваш тоник. - В его голосе слышалась ирония в
собственный адрес. Лорен рассмеялась, а он криво улыбнулся.
- Ради простого любопытства, скажите: сколько вам лет?
- Двадцать три.
- И вы хотели получить должность секретарши в компании "Синко", перед тем
как растянулись у наших ног сегодня вечером?
- Да.
Он протянул ей бокал и кивнул в сторону дивана:
- Садитесь, вам не надо долго стоять.
- Мне, если честно, уже не больно, - запротестовала она, но все же
послушно села.
Ник стоял рядом, с любопытством ее разглядывая.
- И что же, вас взяли на работу? Он был очень высокий, и Лорен пришлось
запрокинуть голову, чтобы посмотреть ему в глаза.
- Нет.
- Я хотел бы осмотреть вашу ногу, - сказал он.
Поставив свой бокал на журнальный столик, он сел на корточки и начал
расстегивать ремешок ее босоножки. От простого прикосновения его пальцев по
телу Лорен пробежали мурашки, и она замерла от неожиданности.
К счастью, он, казалось, не заметил ее состояния и начал медленно
ощупывать сильными пальцами ее ногу.
- А вы хорошая секретарша?
- Мой прежний босс считал, что да. Не поднимая головы, он сказал:
- Хорошие секретарши всегда нужны. Возможно, вам еще предложат работу в
"Синко".
- Я в этом сомневаюсь, - возразила Лорен с едва сдерживаемой улыбкой. - Я
думаю, что мистер Ветерби - управляющий по персоналу - посчитал меня не очень
сообразительной.
Ник поднял голову и с восхищением посмотрел на нее.
- Лорен, я думаю, что вы очень симпатичны. Ветерби, должно быть, слепой.
- Конечно, - сказала она насмешливо. - Но речь шла не о внешности.
Теперь Лорен видела в нем не только красивого мужчину, она почувствовала
его цинизм, смягченный юмором и дружелюбием, и огромный жизненный опыт,
наложивший отпечаток усталого всезнания на его мужественное лицо. Он казался ей
еще более привлекательным. Все в нем притягивало ее как магнитом.
- Нога не опухла, - заметил он, опять наклоняясь к ее лодыжке. - Она еще
вас беспокоит?
- Совсем немного. Больше пострадало чувство собственного достоинства.
- В таком случае к завтрашнему дню все будет в порядке и с вашей ногой, и
с чувством собственного достоинства.
Он взял ее пятку в левую руку, а правой потянулся за босоножкой.
Одновременно он со значением посмотрел на Лорен, и от его улыбки у нее сильно
забилось сердце.
- Вроде бы есть какая-то сказка, где мужчина пытается отыскать девушку,
которой будет впору хрустальная туфелька.
С сияющими глазами она кивнула:
- "Золушка".
- А что случится со мной, если эта туфелька подойдет?
- Я превращу вас в красивого лягушонка, - шаловливо ответила она.
Ник громко рассмеялся, и, когда их взгляды встретились, она заметила
странный блеск в глубине его серых глаз, жаркое пламя чувственности, которое он
тут же погасил. Приятная атмосфера добродушного подтрунивания и какой-то
близости между ними растаяла. Он застегнул ее босоножку, встал и, выпив залпом
свое виски, поставил бокал на журнальный столик. Лорен поняла, что их общение
подошло к концу. Он взял телефонную трубку на другом конце стола и набрал
четырехзначный номер.
- Джордж, - сказал он в трубку, - это Ник Синклер. Молодая леди, которую
ты принял за подозрительную личность, уже пришла в себя после падения. Вызови,
пожалуйста, патрульную машину к главному входу и отвези девушку туда, где она
оставила свою машину. Встретимся внизу через пять минут.
Внутри у Лорен все оборвалось: всего пять минут! И Ник даже не собирается
проводить ее! Не собирается спросить телефон или адрес! Эта страшная мысль
настолько расстроила ее, что она сразу же забыла о смущении, которое испытала,
узнав, что час назад убегала от охраны.
- Вы работаете в фирме, которая построила этот небоскреб? - спросила она,
пытаясь оттянуть момент расставания и, может быть, узнать что-нибудь об этом
человеке.
Ник с нетерпением посмотрел на часы:
- Да.
- Вам нравится строить здания?
- Да, это интересная деятельность, - сухо ответил он. - Я инженер.
- Вы перейдете к работе над другим зданием, когда это будет закончено?
- - Я буду работать здесь ближайшие несколько лет.
Лорен встала и взяла свой жакет. Рой мыслей кружился у нее в голове.
Возможно, при таком количестве компьютеров, которые управляли здесь буквально
всем, инженер будет нужен постоянно. Но ее интересовали не компьютеры и
обслуживающие их инженеры.
Ее мучило ужасное предчувствие, что она больше никогда не увидит Ника.
- Ну, спасибо вам за все. Я надеюсь, президент не обнаружит, что вы
воспользовались его баром.
Ник бросил на нее косой взгляд;
- Им, видимо, уже пользовались сторожа здания. Нужно хорошенько закрыть
его, чтобы положить этому конец.
Пока они спускались в лифте, он, казалось, думал о чем-то своем и
нетерпеливо поглядывал на часы. "У него, наверное, назначено свидание с
какой-нибудь красавицей, - мрачно подумала Лорен. - Может быть, он даже и
женат, хотя не носит обручального кольца и выглядит как холостяк".
Белая машина с надписью "Патрульная Глобал индастриз" стояла у главного
входа. Ник провел Лорен к машине и придержал дверцу, пока она усаживалась на
сиденье рядом с водителем.
- Я знаю некоторых людей в "Синко". Я позвоню кое-кому, и, возможно, они
убедят Ветерби изменить свое решение.
У Лорен поднялось настроение, когда она поняла, что понравилась ему. Ведь
он решил походатайствовать за нее! Но она вспомнила свои чудовищные ошибки и
покачала головой:
- Не стоит беспокоиться. Я произвела на него ужасное впечатление, которое
не загладить никакими звонками. Но все равно спасибо за предложение.
Через десять минут Лорен заплатила служащему гаража за стоянку и выехала
на вымытый дождем проспект. Стараясь не думать о Нике Синклере, она ехала по
маршруту, который ей начертила секретарша Филипа, и размышляла о предстоящей
встрече с семьей Витвортов. Через полчаса она уже была около их дома. На нее
нахлынули неприятные воспоминания об унижении, которое она испытала здесь
четырнадцать лет назад...
Первый день ее пребывания у Витвортов был неплохим, она была фактически
предоставлена самой себе. Самое ужасное началось на второй день. Сразу после
ленча Картер - тринадцатилетний сын Витвортов - появился в дверях ее спальни и
заявил, что мама просила его увести Лорен из дома, так как не хочет, чтобы ее
гости увидели замарашку. Всю оставшуюся часть дня Картер издевался над ней, как
только мог. Она чувствовала себя ничтожной, запуганной и несчастной.
Кроме того, что он называл ее очкариком, потому что она носила очки, он
постоянно насмехался над ее родителями. Когда они шли по парку, разбитому в
английском стиле, он споткнулся и толкнул ее в огромную клумбу роз с острыми
шипами. А через полчаса, когда она переодела разорванное платье, предложил
посмотреть собак.
Он говорил так искренне и, казалось, так горел желанием показать своих
собак, что Лорен решила, что он толкнул ее в кусты случайно.
- У меня тоже есть собака, - гордо сказала она, пытаясь не отставать от
него, пока они шли мимо ухоженных газонов в дальний конец парка. - Она
беленькая и ее зовут Флуфе, - добавила Лорен, когда они подошли к живой
изгороди, за которой скрывался огромный загон для собак, огороженный
металлической сеткой высотой в десять футов.
Лорен лучезарно улыбнулась двум доберман-пинчерам и Картеру, который
снимал с ворот тяжелый висячий замок.
- У моих хороших друзей тоже есть доберман-пинчер. Он большой озорник и
всегда играет с нами в прятки.
- Мои собаки тоже умеют делать кое-что интересное, - пообещал Картер,
открывая ворота и пропуская Лорен вперед.
Лорен без страха вошла в загон.
- Привет, собачки, - ласково сказала она, направляясь к настороженно
смотревшим на нее собакам.
Когда она протянула руку, чтобы погладить их, ворота вдруг захлопнулись и
Картер резко приказал:
- Взять ее, взять!
Обе собаки моментально вскочили, обнажили белые клыки и, рыча, двинулись к
остолбеневшей Лорен.
- Картер! - пронзительно закричала она, отступая назад, пока не наткнулась
на сетку. - Почему они так себя ведут?
- Я бы на твоем месте не двигался, - насмешливо сказал Картер, стоя за
сеткой. - Если ты не будешь стоять спокойно, они бросятся на тебя и загрызут.
Сказав это, он повернулся и медленно пошел прочь, весело насвистывая.
- Не оставляй меня здесь, - молила его Лорен. - Пожалуйста, не оставляй!
Когда через тридцать минут ее обнаружил садовник, она уже больше не
кричала, а только истерически всхлипывала, не спуская глаз с собак.
- Выходи отсюда? - скомандовал садовник сердито, открывая ворота. - Что
такое? Ты почему дразнишь собак? - Он резко схватил ее за руку и практически
выволок из загона.
Когда он запер ворота, Лорен пришла в себя. К ней вернулся голос, а из
глаз сами собой брызнули слезы.
- Они хотели перегрызть мне горло, - прошептала она тихо.
Садовник взглянул в ее наполненные ужасом глаза, и его голос смягчился:
- Они бы не тронули тебя. Эти собаки научены отпугивать чужих и поднимать
тревогу. Они слишком умны, чтобы укусить кого-то.
Всю оставшуюся часть дня Лорен провалялась на кровати, придумывая, как бы
отомстить Картеру. Хотя было очень приятно представлять, как он, например,
стоит перед ней на коленях и просит прощения, она понимала, что все ее замыслы
практически неосуществимы, Когда ее мать поднялась наверх, чтобы позвать к
обеду, Лорен уже смирилась с мыслью, что ей придется проглотить свою обиду и
притвориться, что ничего не случилось. Не было никакого смысла рассказывать
матери о поведении Картера, потому что Джина Деннер - наполовину американка,
наполовину итальянка - испытывала глубокую сентиментальную преданность к своим
родным, включая и тех, о ком узнала неделю назад. Она бы предположила, что
Картер просто пошутил, может быть, не очень удачно.
- Ты хорошо провела день, дорогая? - спросила мать, когда они спускались
по лестнице с колоннами.
- Нормально, - промямлила Лорен, думая о том, как бы ей удержаться и не
наброситься на Картера Витворта с кулаками.
Но мама учила, что девочкам нельзя драться. Внизу служанка сообщила, что
звонит мистер Роберт Деннер.
- Иди вперед, дорогая, - сказала Джина дочери, а сама взяла трубку
телефона, который стоял на маленьком столике.
У дверей столовой Лорен остановилась, не решаясь войти. Семья Витвортов
уже сидела вокруг обеденного стола под торжественно сияющей люстрой.
- По-моему, я ясно сказала ей спуститься в восемь часов, - говорила мать
Картера мужу. - Сейчас две минуты девятого. Если она недостаточно хорошо
воспитана и не понимает, что надо являться вовремя" то мы начнем обед без нее.
И она кивнула дворецкому, который в ту же секунду начал разливать суп в
изящные фарфоровые тарелки.
- Филип, я терпела все это, сколько могла, - продолжала миссис Витворт, -
но я отказываюсь больше выносить этих нахлебников-оборванцев в своем доме.
Она повернулась к пожилой женщине, сидевшей слева от нее.
- Мама, этому надо положить конец. Я надеюсь, что вы уже собрали
достаточно данных, чтобы закончить вашу работу.
- Если бы это было так, то мне не нужны были бы здесь эти нищие. Я знаю,
что они противные, невоспитанные и мучение для всех нас, но тебе придется
потерпеть еще немного, Кэрол.
Лорен все еще стояла в дверях, и ее глаза гневно горели. Сама она может
терпеть выходки Картера, но она не позволит этим ужасным, злым людям унижать ее
необыкновенного отца и красивую, талантливую маму!
Мать подошла к ней, и они вместе вошли в столовую.
- Извините, что заставили вас ждать, - сказала Джина, держа дочь за руку.
Ни один из Витвортов не потрудился ответить. Все продолжали не спеша есть
суп. Вдруг в Лорен вселился бунтарский дух, и она бросила быстрый взгляд на
мать, которая раскладывала на коленях льняную салфетку. Благочестиво наклонив
голову, Лорен сложила руки вместе и звонким детским голосом произнесла:
- Господи, благослови этот обед. Мы также просим тебя простить этих
лицемерных людей, которые думают, что они лучше всех только потому, что у них
больше денег. Спасибо, Господи. Аминь.
Тщательно избегая взгляда матери, она спокойно взяла ложку.
Суп - по крайней мере Лорен думала, что это суп, - оказался холодным.
Дворецкий, стоявший около нее, заметил, как она положила ложку на стол.
- Что-нибудь не так, мисс? - фыркнул он.
- Мой суп совсем холодный, - объяснила она, выдержав его презрительный
взгляд.
- Вот глупая, - ухмыльнулся Картер и взглянул на Лорен, которая ваяла свою
чашку с молоком. - Это же специальный соус, его положено есть холодным.
Чашка дрогнула в руках Лорен, молоко полилось под стол, капли попали на
стул Картера.
- Ой, извините, - сказала она и еле-еле сдержала смех, видя, как Картер и
дворецкий пытаются навести порядок. - Это все случайно. Картер, ты же знаешь,
какие иногда бывают случайности, не так ли? Вот сегодня, например. - Не обращая
внимания на его угрожающий взгляд, она повернулась к Витвортам:
- Картер сегодня много чего "случайно" сделал. Он "случайно"
поскользнулся, когда показывал мне сад, и толкнул меня в колючие розы. Затем
"случайно" запер меня в загоне для собак...
- Немедленно замолчи, лживая грубая девчонка, - набросилась на Лорен Кэрол
Витворт, повернув к ней красивое холодное лицо. Ее рука, держащая ложку,
застыла в воздухе.
Каким-то чудом Лорен нашла в себе силы взглянуть в ее ледяные серые глаза,
даже не моргнув.
- Извините, мадам, - сказала она с притворным смирением. - Я не думала,
что рассказывать о том, как я провела день, дурной тон.
Не обращая внимания на то, что все члены семьи Витвортов гневно смотрели
на нее, она спокойно взяла свою ложку.
- Конечно, - добавила Лорен задумчиво, - я также не предполагала, что
очень прилично называть своих гостей нахлебниками-оборванцами.
Глава 3
Измученная Лорен остановилась напротив трехэтажного готического особняка
Витвортов. Открыв багажник, она достала свою сумку. Лорен провела за рулем
двенадцать часов, чтобы встретиться сегодня с Филипом Витвортом. Она прошла
через два тестирования, упала в грязь, измазавшись с ног до головы, и встретила
самого красивого мужчину из когда-либо виденных ею. Умышленно провалив тест в
"Синко", она лишила себя возможности работать вместе с ним...
Следующий день Лорен намеревалась провести в поисках квартиры. Как только
она найдет что-нибудь подходящее, то сможет тут же отправиться в Фенстер за
своими вещами. Уже через две недели она сможет вернуться обратно и приступить к
работе в компании Филипа.
Дверь открыл дворецкий в форме с галунами. Лорен сразу же узнала его - он
был одним из свидетелей ее "представления" за обедом четырнадцать лет назад.
- Добрый вечер, - начал было дворецкий, но вышедший навстречу Филип
Витворт прервал его:
- Лорен! Я уже начал беспокоиться. Что вас так сильно задержало?
Он выглядел таким озабоченным, что Лорен стало его жалко. К тому же она
подвела его, не особенно стремясь получить работу в "Синко". В нескольких
словах она объяснила, что с ее тестированием не все сложилось благополучно, и
кратко обрисовала свое падение напротив здания "Глобал индастриз". Затем
спросила, есть ли у нее время привести себя в порядок перед обедом.
Наверху, куда ее проводил дворецкий, Лорен приняла душ, расчесала волосы и
переоделась в строгую абрикосового цвета юбку и блузку того же цвета, но более
светлого оттенка.
Как только Лорен появилась в сводчатом дверном проеме, Филип поднялся ей
навстречу.
- Я не ожидал, что вы спуститесь так быстро, Лорен, - сказал он, подводя
ее к своей жене - той даме, которая кричала когда-то на маленькую бунтарку. -
Кэрол, ты, конечно же, помнишь Лорен.
Несмотря на свое предубеждение, Лорен про себя признала, что Кэрол Витворт
все еще была очень красивой женщиной, со стройной фигурой и тщательно
уложенными светлыми волосами.
- Конечно же, помню, - сказала Кэрол с вежливой улыбкой, которая не
затронула ее серых глаз. - Как поживаете, Лорен?
- По-моему, видно, что у Лорен все очень-очень хорошо, мама, - с усмешкой
заметил Картер Витворт, вежливо поднимаясь с места. Его нетерпеливый взгляд
заскользил по Лорен, отметив ее живые глаза, тонко очерченное лицо и грацию,
сквозившую в каждом движении.
Лорен постаралась сохранить спокойное выражение лица, в то время как ее
заново представляли ее мучителю. Взяв стакан с шерри, поданный ей Картером, она
села на диван. Картер же, вместо того чтобы вернуться на прежнее место,
опустился рядом с ней.
- Вы сильно изменились, - восхищенно сказал он.
- Вы тоже, - осторожно ответила Лорен. Картер как бы случайно положил руку
на спинку дивана за ее плечами.
- Насколько я помню, мы не очень-то поладили друг с другом, - задумчиво
проговорил он.
- Да, не очень.
Лорен бросила короткий уверенный взгляд на Кэрол, которая непрерывно
наблюдала за легким флиртом сына. Глаза ее при этом оставались холодными и
непроницаемыми, выражение лица было равнодушным и надменным.
- А почему мы не поладили? - настаивал Картер.
- Я, м-м-м, я не помню.
- Зато я помню, - улыбнулся он, - я был невыносимо груб и обращался с вами
отвратительным образом.
Лорен с удивлением взглянула в его открытое, полное раскаяния лицо:
- Да, это было так.
- А вы, - усмехнулся он, - совершенна возмутительно вели себя за обедом.
Лорен медленно кивнула, и ее глаза блеснули в ответной улыбке.
- Да, действительно.
Мучительная правда была, таким образом, высказана. Картер отвел глаза от
гостьи и заметил топчущегося в дверях дворецкого. Тогда он встал и предложил
Лорен руку:
- Обед готов, пройдемте? Как только они покончили с последним блюдом, в
столовой появился дворецкий:
- Прошу прощения, но мисс Деннер просит к телефону мужчина, назвавшийся
мистером Ветерби из электронной компании "Синко".
Филип Витворт расплылся в улыбке:
- Принеси телефон сюда, к столу, Нигинс. Телефонный разговор был коротким.
Лорен в основном молчала и слушала. Повесив трубку, она подняла удивленные,
смеющиеся глаза на Филипа.
- Давайте, - проговорил он, - рассказывайте. Кэрол и Картер в курсе того,
что вы пытаетесь сделать, чтобы помочь мне.
Лорен была немного напугана тем, что еще двое людей осведомлены о ее
секретном будущем, но подчинилась и начала рассказ:
- Очевидно, у того человека, который помог мне сегодня, когда я упала,
есть очень влиятельный друг в "Синко". Этот друг несколько минут назад позвонил
мистеру Ветерби, и в результате выяснилось, что для меня есть одно очень
подходящее место. Я должна буду завтра пройти собеседование.
- Он не упомянул того, кто будет проводить собеседование?
- По-моему, он сказал, что его зовут мистер Вильяме.
- Джим Вильяме, - пробормотал Филип, его улыбка стала еще шире, - будь я
проклят, если это не он.
В скором времени Картер ушел к себе, и Кэрол удалилась готовиться ко сну.
Но Филип попросил Лорен остаться с ним в гостиной.
- Вильяме, может быть, захочет, чтобы вы приступили к работе немедленно, -
заговорил он, когда все ушли. - Мне не хотелось бы, чтобы для этого были
какие-либо препятствия. Как быстро вы сможете съездить домой, собрать вещи и
вернуться на работу?
- Я не могу ехать, пока не найду, где мне остановиться, - напомнила Лорен.
- Да, конечно же, - согласился Филип. - На секунду задумавшись, он сказал:
- Знаете, несколько лет назад я купил дом в Бломфилд-Хиллз для моей
тетушки. Она уже в течение нескольких месяцев находится в Европе и собирается
остаться там еще на год. Мне будет очень приятно, если вы поживете в ее доме.
- Нет, что вы, я не могу, - возразила Лорен. - Вы и так сделали для меня
более чем достаточно, и я не хочу так затруднять вас.
- Я настаиваю, - сказал он мягко, но решительно, - вы не затрудните, вы
окажете мне этим большую услугу, потому что я вынужден каждый месяц платить
внушительную сумму сторожам, присматривающим за домом. А таким образом мы оба
сохраним деньги: вы свои, а я свои.
Лорен нервно теребила рукав блузки. Ее отец нуждается сейчас в каждом
пенни. Если ей не надо будет платить за аренду жилья, то она сможет посылать
ему и эти деньги. Взволнованная и неуверенная, она посмотрела на Филипа, но он
уже извлек из нагрудного кармана пиджака ручку и что-то быстро написал.
- Вот адрес дома и номер телефона. - Он вручил ей исписанный листок--
Когда вы завтра будете заполнять бумаги в "Синко", оставьте им эту информацию.
Таким образом, никто там никогда не свяжет вас со мной.
Холодная волна пробежала по телу Лорен, напомнив о той двойственной роли,
которую она будет играть, если пойдет работать в "Синко" шпионом. Это слово
вызывало в ней такое смятение, что не хотелось произносить его даже мысленно.
Нет, на самом деле она не собирается этого делать. Ее задача заключается лишь в
том, чтобы попытаться выяснить имя предателя, который шпионит в компании
Филипа. Если посмотреть с этой точки зрения, то ее миссия становится даже
почетной. На какой-то момент она почувствовала себя вполне добродетельной, но
тут же строго напомнила себе о настоящей причине того, почему она вдруг
захотела работать в "Синко": Ник Синклер работает прямо напротив, и, может
быть, она встретится с ним.
Ее мысли прервал голос Филипа:
- Если завтра в "Синко" вам предложат место секретарши, то соглашайтесь и
прямо оттуда поезжайте домой. Я буду ждать вашего звонка до двенадцати и, если
к этому времени не получу от вас никаких известий, буду знать, что вы получили
эту работу, и договорюсь, чтобы дом был готов к вашему приезду через неделю.
Глава 4
На следующее утро в одиннадцать пятнадцать Лорен подъехала к "Синко". Она
оказалась достаточно везучей и нашла место для парковки совсем недалеко, прямо
напротив здания "Глобал индастриз". Со смешанным чувством страхуй надежды она
вышла из машины и, оправив узкую бежевую юбку и строгий пиджак, решительно
направилась на встречу с мистером Ветерби.
Несмотря на несколько заискивающую улыбку, он был сильно раздражен.
- В самом деле, мисс Деннер, - заговорил он, приглашая ее в свой кабинет,
- и вы и я сэкономили бы много времени и нервов, если бы вчера вы мне сказали,
что близко знаете мистера Синклера.
- А что, мистер Синклер позвонил вам и сказал, что я его друг? - с
любопытством спросила Лорен.
- Нет, - ответил мистер Ветерби, силясь говорить спокойно, - мистер
Синклер позвонил президенту моей компании мистеру Семпсону. Тот позвонил своему
вице-президенту, который позвонил вице-президенту по операциям, который
позвонил моему боссу. И вчера вечером мой босс позвонил мне домой и сообщил,
что я обидел мисс Деннер, которая на самом деле очень способная и личный друг
мистера Синклера. Затем он повесил трубку.
Лорен не могла поверить, что она вызвала такой переполох.
- Я прошу прощения за то, что доставила вам столько беспокойства, -
сказала, она виновато. - Я провалила все тесты, а вы получили за меня нагоняй.
Мистер Ветерби уныло кивнул:
- Я сказал своему боссу, что вы не знаете, как карандаш в руки взять, но
он ответил, что ему наплевать, даже если бы вы печатали пальцами ног. - Он
поднялся из-за стола и пригласил:
- Пойдемте, я провожу вас в кабинет мистера Вильямса. Мистер Вильяме - наш
вице-президент, и его секретарша переезжает в Калифорнию. Он хочет посмотреть,
подойдете ли вы на ее место.
- А мистер Вильяме - тот самый вице-президент, который позвонил
вице-президенту по операциям, который позвонил... - начала Лорен.
- Именно он, - прервал ее мистер Ветерби. Встревоженно размышляя о том,
что даже если она будет отвратительна мистеру Вильямсу, он, будучи запуган
своим боссом, все равно возьмет ее на работу, Лорен пошла за мистером Ветерби.
Но через несколько минут она отбросила подобные мысли. Джим Вильяме в свои
тридцать с лишним выглядел довольно-таки властным и энергичным, чтобы быть
чьей-нибудь марионеткой. Когда мистер Ветерби привел Лорен в кабинет, он поднял
взгляд от документов и холодно кивнул в сторону кожаного кресла, расположенного
напротив его большого стола.
- Садитесь, - сказал он Лорен, мистеру Ветерби кратко бросил:
- Закройте дверь, когда будете выходить.
Лорен "ела, как ей было ведено, и стала ждать, что будет дальше. Джин
Вильямс встал и; обойдя вокруг стола, прислонился к нему, скрестив на груди
руки. Его взгляд, казалось, пронизал ее насквозь.
- Итак, вы Лорен Деннер? - спросил он бесстрастно.
- Да, - согласилась Лорен, - боюсь, что это так.
По лицу Вильямса пробежала улыбка, на секунду смягчив его холодное деловое
выражение.
- Насколько я понимаю, ваши слова означают, что вы осведомлены о том,
какую шумиху подняли вчера вечером?
- Да, - вздохнула Лорен, - во всех мучительных, смущающих подробностях.
- Вы можете по буквам произнести слово "мучительный"?
- Да, - ответила она, совершенно растерявшись.
- Как быстро вы можете печатать? Лорен вздохнула:
- Около ста ударов в минуту.
- Стенография?
- Да.
Не отрывая взгляда от ее лица, он достал из стола карандаш и блокнот.
Передав их ей, сказал:
- Запишите это, пожалуйста.
Лорен удивленно уставилась на него, затем, опомнившись, начала писать под
его быструю диктовку: "Дорогая мисс Деннер, как мой административный ассистент
вы должны будете выполнять множество секретных обязанностей, а также быть
эффективным посредником между мной и моими служащими. Вы должны будете в
точности придерживаться всех правил, установленных для служащих нашей компании,
несмотря на ваше знакомство с Ником Синклером. Через несколько недель мы
переезжаем в здание "Глобал индастриз", и если вы когда-нибудь попытаетесь
воспользоваться вашей дружбой с мистером Синклером, чтобы уклониться от своих
обязанностей, я без промедления уволю вас. Однако если вы проявите интерес и
инициативу, я доверю вам столько ответственной работы, сколько вы, захотите и
будете в силах выполнить. Если вы согласны с этими условиями, то будьте готовы
к работе в девять утра в понедельник через две недели".
- Какие-нибудь вопросы, Лорен? Она подняла на него изумленные глаза:
- Вы хотите сказать, что я принята на работу?
- Это зависит от того, сможете ли вы напечатать это быстро и без ошибок.
Лорен была слишком ошеломлена такой нестандартной процедурой приема на
работу, чтобы волноваться во время расшифровки стенограммы.
- Прошу вас, мистер Вильяме. - Она протянула ему блокнот.
Он пробежал глазами текст, затем взглянул на Лорен:
- Очень хорошо. Как это Ветерби могла прийти мысль, что у вас куриные
мозги?
- Так получилось, что я создала такое впечатление, - уклончиво ответила
Лорен.
- Может быть, вы мне расскажете, как это произошло?
- Ну, все это было... Мы просто не поняли друг друга.
- Ну хорошо, давайте оставим эту тему. Итак, нам что-нибудь еще нужно
обсудить? Ах да, конечно, ваша зарплата.
Цифра, которую назвал Вильяме, была на две тысячи долларов в год меньше,
чем предложил Филип. Но он обещал, что доплатит разницу.
- Ну что, вы хотите работать?
- И да и нет, - сказала Лорен со слабой улыбкой. - Я чувствую, что это
было бы очень интересно и многое дало бы мне. Но мне не хочется думать, что вы
предлагаете мне это место только потому, что.., что...
- Вы знаете Ника Синклера? Лорен кивнула.
- Ник не имеет к этому никакого отношения. Я знаю его уже много лет, и мы
хорошие друзья. Однако дружбе нет места в деловых отношениях. У Ника своя
работа, у меня - своя, я не позволяю себе вмешиваться в его дела, и мне не
понравилось бы, если бы он попытался решать за меня, кого мне брать на работу.
- Тогда почему вы решили встретиться сегодня со мной, несмотря на то что я
вчера провалила все тесты?
- Ах это. Дело в том, что моя бывшая секретарша, которую я очень уважал, с
самого начала не воодушевила Ветерби. И когда я узнал, что способная молодая
девушка, ищущая место секретарши не поладила с ним, то подумал, что, может
быть, вы еще одна Тереза. Вы не Тереза, но я думаю, что мы еще лучше
сработаемся, Лорен.
- Спасибо, мистер Вильяме. Увидимся через две недели в понедельник.
- Зовите меня Джим.
Лорен улыбнулась, отвечая на его рукопожатие:
- Тогда вы можете называть меня Лорен.
- Мне кажется, я вас так уже назвал, - Да, действительно.
Его губы дрогнули в улыбке.
- Вы молодец, что не дали мне запугать вас. Лорен вышла из темного здания
на ослепляющее солнце чудесного августовского дня. Ожидая зеленого света, чтобы
перейти улицу, она не могла отвести взгляд от здания "Глобал индастриз",
возвышающегося напротив. Интересно, там ли сейчас Ник? Она сгорала от желания
увидеть его.
Зажегся зеленый свет, она перешла широкую улицу, подошла к своей машине.
Если бы Ник хотел ее еще раз увидеть, то он спросил бы ее телефон.
Может быть, он постеснялся. Постеснялся! Лорен с горьким смехом покачала
головой, открывая дверцу машины. Ник Синклер был отнюдь не стеснительным. Весь
его вид и ленивое обаяние.., он, наверное, привык, что женщины сами кидаются
ему на шею.
Стеклянная дверь стремительно распахнулась, и сердце Лорен радостно
сжалось: это был Ник Синклер. Какую-то долю секунды Лорен думала, что он увидел
ее около машины и вышел поговорить с ней, но он повернул направо к дальнему
углу здания.
- Ник! - крикнула она почти невольно. - Ник!
Он оглянулся, и Лорен помахала ему рукой, чувствуя себя по-глупому
счастливой, когда он широким шагом направился к ней.
- Отгадай, где я была? - Она лучезарно улыбнулась.
Его серые глаза потеплели, и в них появился дразнящий огонек, когда он
окинул взглядом ее сверкающие медовые волосы, уложенные в элегантный пучок,
очаровательный бежевый костюм, шелковую блузку и шоколадно-коричневые
босоножки.
- Участвовала в показе мод в шоу Бонвит Тейлор, - предположил он с
улыбкой.
Лорен просияла от комплимента, но постаралась сохранить спокойный вид.
- Нет, я была в здании напротив, в "Синко электронике", и они предложили
мне работу. И это благодаря тебе!
Пропустив мимо ушей упоминание о своей помощи, он спросил:
- Ты согласилась на их предложение?
- Согласилась ли я! Деньги фантастические, босс - потрясающий человек, и
работа обещает быть интересной.
- Значит, ты довольна?
Лорен кивнула, затем подождала, надеясь, что он пригласит ее куда-нибудь.
Но вместо этого он протянул руку, чтобы открыть для нее дверцу машины.
- Ник, - заговорила она торопливо, боясь, что смелость сейчас покинет ее,
- я настроена отпраздновать это событие. Если ты знаешь хорошее местечко, где
можно перекусить, то я угощу тебя ленчем.
После секундного промедления, нестерпимого для Лорен, на его загорелом
лице появилась улыбка.
- Это самое лучшее предложение, которое я получил за сегодняшний день.
Вместо того чтобы показать ей, куда ехать, Ник сам повел машину. Через
несколько кварталов он свернул с Джефферсон-авеню и с трудом нашел место на
стоянке около кирпичного трехэтажного домика, как будто сошедшего с картинки в
детской книжке.
Над дверью на вывеске из темного дерева вдавленными золотыми буквами было
написано: "У Тони". Они вошли в темный зал с дубовыми полами. Это был маленький
уютный ресторанчик. Столики до блеска отполированы, на грубых кирпичных стенах
развешаны в художественном беспорядке горшки и сковородки. Солнце лилось сквозь
цветные оконные стекла, а салфетки в крупную бело-красную клетку усиливали
ощущение почти домашнего тепла и спокойствия.
Официант встретил их около двери, вежливо поприветствовал Ника и проводил
их к единственному в зале свободному столику. Ник отодвинул для Лорен стул, она
села и с любопытством огляделась вокруг. Женщин было немного, в основном
мужчины. Большинство из них были в костюмах и галстуках, и только трое, включая
Ника, - в слаксах и спортивных рубашках с открытым воротником.
Около их столика появился старший официант, при виде Ника на его лице
расцвела улыбка.
- Рад снова видеть тебя, мой друг. Затем он подал им огромное меню в
кожаной обложке.
- Нам, пожалуйста, фирменное, Тони, - сказал Ник и в ответ на лукавый
взгляд Лорен добавил:
- Фирменное блюдо - это сандвич по-французски. Подходит?
Поскольку Лорен пригласила его на ленч, то она подумала, что он спрашивает
ее разрешения, чтобы заказать что-то дороже, чем обычный сандвич.
- Пожалуйста, заказывай, что хочешь, - сказала она легко. - Мы празднуем
мое поступление на новую работу, и я могу себе позволить пошиковать.
- Как ты думаешь, тебе понравится жить в Детройте? - спросил он, когда
Тони, который, по-видимому, был владельцем ресторана, ушел. - Ведь для
провинциалки из Миссури это огромный город.
Провинциалка? Лорен была озадачена. Обычно она не производила на людей
такого впечатления.
- Мы жили в пригороде Чикаго до того, как умерла моя мать. Мне тогда было
двенадцать. После этого мы с отцом переехали в Фен-стер штата Миссури, в город,
где он вырос. Он устроился преподавателем в школу, в которой сам учился в
детстве. Так что, как видишь, я не совсем провинциалка.
Выражение лица Ника не изменилось.
- Ты единственный ребенок в семье?
- Да, но когда мне было тринадцать, мой отец вновь женился. Вместе с
мачехой я приобрела сводную сестру, старше меня на два года, и сводного брата,
который старше меня на год.
Он, должно быть, уловил нотку неприязни в ее голосе, так как спросил:
- Мне кажется, все маленькие девочки хотят иметь старшего брата. Ты тоже
хотела?
Лорен не смогла сдержать улыбку, которая осветила ее живое лицо.
- Конечно! Но не Ленни. Мы невзлюбили друг друга с первого взгляда. Он
немилосердно дразнил меня, дергал за косы и воровал деньги из моей спальни. Я
отвечала ему тем, что говорила всем в городе, что он голубой. Правда, никто
этому не верил, потому что он был отъявленным бабником!
Ник рассмеялся, и Лорен заметила, что когда он улыбается, уголки его глаз
поднимаются вверх. Его теплый золотистый загар резко оттенял металлический
блеск глаз, В них светились юмор и острый ум, в то время как твердые губы
обещали возбуждающе-агрессивную мужскую чувственность. Лорен ощутила такое же
восхитительное возбуждение, как и вчера вечером, и предусмотрительно опустила
взгляд на его загорелую шею.
- А твоя сводная сестра? - спросил Ник. - Какой она была?
- Божественной. Стоило ей пройтись по улице, и за ней выстраивалась целая
свита.
- Она отбивала этих молодых людей у тебя? Глаза Лорен весело сверкнули,
когда она взглянула на него через узкий столик.
- Да у меня не было молодых людей, чтобы их отбивать. Во всяком случае, до
семнадцати лет.
Его темные брови удивленно поднялись, в то время как он разглядывал
классические черты ее лица, освещенные мягким солнечным светом.
- В это очень сложно поверить, - произнес он наконец.
- Честное слово, это правда, - сказала Лорен с улыбкой. С поразительной
ясностью она вспомнила невзрачную маленькую девочку - себя десять лет назад.
Хотя отдельные воспоминания были весьма болезненны, сейчас она не придавала
большого значения такой ненадежной вещи, как внешняя красота.
Тони поставил на клетчатую салфетку две тарелки, на каждой из которых
лежала хрустящая французская булочка, разрезанная вдоль и покрытая
вафельно-тонким ростбифом. Потом рядом с каждой тарелкой появилась маленькая
чашка с мясным соусом.
- Попробуйте, очень вкусно, - посоветовал он.
- Это действительно великолепно, - согласилась Лорен, попробовав сандвич.
- Очень хорошо, - обрадовался Тони, и его круглое усатое лицо осветилось
отеческой улыбкой, - и разрешите Нику заплатить. У него больше денег, чем у
вас. Дедушка Ника одолжил мне деньги на открытие этого ресторанчика, -
признался он и кинулся в другой конец зала, чтобы отругать неуклюжего
официанта.
Они ели молча, пока Лорен не начала расспрашивать о ресторане и его
владельце. Из краткого рассказа она поняла, что семьи Ника и Тони были друзьями
в течение полувека. И отец Ника работал на отца Тони, пока финансовая ситуация
не изменилась настолько, что у дедушки Ника даже появилась возможность одолжить
деньги Тони.
Как только они покончили с сандвичами, появился Тони, чтобы убрать
тарелки. "Если бы он где-нибудь задержался!" - подумала Лорен. Они пробыли
здесь всего тридцать пять минут, а она надеялась провести с Ником по крайней
мере час.
- А как насчет десерта? - спросил Тони, глядя темными приветливыми глазами
на Лорен. - Для вас у меня есть "каноли" - такая штучка, что пальчики оближешь!
У меня десерт - это не то, что обычно в магазинах! - гордо сказал он. - Это
настоящая вещь. Несколько слоев разноцветного мороженого различных сортов.
Затем я кладу туда...
- Кусочки фруктов и много орехов, - закончила Лорен. - Моя мама так обычно
делала.
Тони приоткрыл рот и с минуту изучал ее лицо. Затем он решительно кивнул и
произнес, широко улыбаясь:
- Вы итальянка.
- Только наполовину, - поправила Лорен, - а другая половина - ирландская.
За десять секунд Тони выспросил у нее полное имя, имя ее матери и выяснил,
что она переезжает в Детройт, где не знает ни души. Лорен почувствовала себя
немного виноватой, не упомянув Филипа Витворта. Но поскольку Ник знает кого-то
в "Синко", она решила не рисковать и не говорить о своем родстве с Филипом.
Она слушала Тони, сияя от счастья. Прошло столько времени, с тех пор как
она жила в Чикаго и общалась со своими кузинами-итальянками, и так приятно было
снова услышать этот родной акцент.
- Лорен, если вам что-нибудь будет нужно, приходите ко мне, - сказал Тони,
похлопав ее, как Ника, по плечу. - У красивой молодой женщины в большом городе
должна быть семья, куда она может прийти, если понадобится помощь. Здесь всегда
для вас будет еда, - уточнил он. - Ну, так как же насчет моего чудесного
десерта?
Лорен взглянула на Ника и затем на ожидающего Тони.
- С удовольствием, - объявила она, желая продолжить ленч и игнорируя
растущий протест своего полного желудка.
Тони расплылся в улыбке, и Ник заговорщически подмигнул ему:
- Лорен любит сладкое, как все дети. Глаза Лорен потемнели от гнева и
смущения, и какое-то время она безучастно рассматривала красный квадрат на
скатерти, чертя по нему пальцем.
- Ник, можно задать тебе один вопрос? - мягко сказала она.
- Конечно.
Стиснув руки, она посмотрела ему прямо в глаза:
- Почему ты все время говоришь обо мне так, как будто я наивный ребенок?
Ник с интересом взглянул на Лорен и весело улыбнулся:
- Я этого не заметил. Но наверное, для того, чтобы напомнить себе, что ты
молодая девушка, приехавшая из маленького городка в Миссури, и что ты,
возможно, очень наивна.
Лорен была весьма удивлена его ответом.
- Я взрослая женщина, и то, что я выросла в маленьком городе, абсолютно
ничего не значит! - Она замолчала на секунду, когда подошел Тони с десертом, и
раздраженно добавила:
- И я не знаю, почему ты думаешь, что я наивна, это совсем не так.
Ник откинулся на спинку стула, что-то прикидывая в уме.
- Так, значит, это не так?
- Да, не так!
- В таком случае, - медленно произнес он, - какие у тебя планы на уик-энд?
Сердце Лорен радостно забилось, но она все же осторожно спросила:
- А что ты хочешь предложить?
- Вечеринку. Несколько моих друзей устраивают вечеринку в своем доме около
Харбо-Спринг. Я как раз собирался ехать, когда мы с тобой встретились. Это
около пяти часов езды отсюда, а вернемся мы в воскресенье.
Лорен намеревалась сегодня ехать в Фен-стер. Но с другой стороны, дорога
туда занимает всего день, вещи она может собрать дня за три. У нее больше двух
недель до того, как она должна начать работу. Таким образом, со временем
никаких проблем нет, и она отчаянно хочет поехать с Ником.
- А ты уверен, что это будет удобно, если ты приедешь со мной?
- Вполне. Тем более они ждут, что я приеду не один.
- В таком случае, - улыбнулась Лорен, - я с удовольствием поеду. Между
прочим, сумка с вещами уже у меня в багажнике.
Ник оглянулся через плечо и кивнул Тони, который подписывал их чек.
Старший официант принес его и положил на стол около Ника, но Лорен проворно
накрыла его рукой и пододвинула к себе.
- Я плачу за ленч, - сказала она, стараясь скрыть свой шок от увиденной на
чеке суммы - этих денег хватило бы на хороший обед для пяти персон. Однако пока
Лорен доставала свой кошелек, Ник положил на стол несколько банкнот и Тони
забрал их - ей оставалось только беспомощно за этим наблюдать.
Увидев ее огорчение, Тони взял ее за подбородок, как маленького ребенка:
- Приходите сюда почаще, Лорен. Для вас здесь всегда будет свободный
столик и что-нибудь вкусное.
- Я удивляюсь, - поддразнила его Лорен, - что с такими ценами не все
столики здесь пустуют.
Тони наклонился поближе и произнес конфиденциально:
- У меня никогда не бывает пустых столиков. В действительности невозможно
даже заказать столик заранее, если вашего имени нет в нашем списке.
Он поднял властную руку, и три молодых красивых черноволосых официанта
подошли к ним.
- Это мои сыновья, - с гордостью представил Тони, - Рико, Доминик и Джоу.
Рико, запиши Лорен в наш список.
- Нет, пожалуйста, не беспокойтесь, - быстро прервала Лорен.
Тони проигнорировал ее замечание:
- Такой милой итальянской девушке, как вы, нужна семья, чтобы заботиться о
ней и защищать ее. Приходите к нам почаще, мы живем здесь же, на втором этаже.
Рико, Доминик, - строго проговорил Тони, - когда Лорен придет, то вы смотрите
за ней. Джоу, а ты приглядывай за Рико и Домиником! - Для Лорен Тони объяснил:
- Джоу женат.
С трудом подавив смех, Лорен взглянула на своих защитников: в ее глазах
светилась счастливая благодарность.
- А я за кем должна смотреть? - спросила она шутливо.
Почти одновременно четыре смуглых итальянских лица повернулись в сторону
Ника, который весело наблюдал за этой сценой, откинувшись на спинку стула.
- Лорен уверяла меня, что может посмотреть за собой сама, - сказал он
спокойно, вставая из-за стола.
Ник сказал, что ему нужно позвонить, а Лорен в это время направилась через
холл в туалет. Выходя оттуда, она увидела его в телефонной будке около входа.
Он говорил тихо, но одно слово Лорен разобрала ясно: "Эрика".
"Странно, почему именно сейчас ему надо звонить какой-то женщине, - думала
Лорен. - Или? Он сказал, что его ждут с девушкой, и, несомненно, он уже с
кем-то договорился задолго до сегодняшнего дня. Он отменяет назначенную
встречу!"
Ник уселся в ее спортивный "понтиак", повернул ключ зажигания, и на
приборной доске загорелась красная лампочка, предупреждающая о неисправности
двигателя. Ник неодобрительно посмотрел на Лорен.
- Вряд ли что-то случилось с двигателем, - торопливо сказала Лорен. - По
дороге в Детройт я заезжала на станцию техобслуживания. Скорее, датчик в
неисправности. Машине всего шесть месяцев, ей рано ломаться.
- Почему бы нам не проехаться на север и не проверить ее на ходу? -
предложил Ник после небольшой паузы. - А то ты, чего доброго, еще застрянешь на
шоссе по дороге в Миссури; если двигатель откажет.
- Прекрасно, - с готовностью согласилась Лорен.
- Расскажи мне побольше о себе и своей семье, - попросил Ник, когда они
отъехали от парковочной площадки.
Лорен отвернулась, стараясь скрыть напряжение. Маленькая паутинка лжи
становилась все больше и запутаннее. Поскольку Ник знал кого-то в "Синко", а
она умышленно не упомянула в анкете о курсах в колледже, то она не хотела
говорить о своей учебе там. Глядя в окно на великолепное здание в стиле
ренессанс, она вздохнула. Человек по натуре честный, она уже соврала ему по
поводу своего возраста, ведь до двадцати трех ей не хватает еще трех недель. И
при нем сказала Тони, что у нее нет ни друзей, ни родственников в Детройте.
- Это очень сложный вопрос? - пошутил Ник.
Его улыбка сводила ее с ума. Воротник его рубашки был расстегнут, и Лорен
с трудом сдерживала себя, чтобы не коснуться обнаженной мужской груди. Пальцами
или.., губами? Острый запах его одеколона дразнил ее, приглашая приблизиться.
- Да мне нечего особенно рассказывать. Моему сводному брату Ленни сейчас
двадцать четыре, он женат, начинает самостоятельную жизнь. Моей сводной сестре
Мелиссе двадцать пять, она вышла замуж в апреле. Ее муж работает механиком в
компании по продаже автомобилей. Как раз там я и купила свою машину.
- А твой отец и мачеха?
- Отец у меня преподаватель. Он очень умный и талантливый, а мачеха -
добрая и абсолютно преданна ему.
- Если твой отец преподаватель, то странно, что он не настоял на том,
чтобы ты пошла в колледж, а позволил тебе работать секретаршей.
- Он настаивал, - уклончиво ответила Лорен, почувствовав огромное
облегчение, когда они въехали в лабиринт старых переулков и Ник вынужден был
направить все свое внимание на дорогу.
Наконец они добрались до семьдесят пятой зоны - пространства между
штатами. Городской пейзаж - фабрики и большие здания - сменили маленькие
пригородные домики, затем появился огромный торговый центр и пышные особняки.
- А ты не собираешься заехать домой? - внезапно спросила Лорен. - Тебе
разве не нужно собрать какие-нибудь вещи?
- У меня есть кое-какая одежда в моем доме в Харбо-Спринг.
Легкий ветерок, врывающийся в открытые окна машины, слегка растрепал его
густые каштановые волосы. Хотя они были тщательно подстрижены, но все же
немного касались воротника рубашки. "Они достаточно длинны для того, чтобы в
них могли затеряться женские пальцы", - размышляла Лорен. Ее пальцы. С трудом
отведя взгляд от его профиля, она надела темные очки и повернулась к окну,
вглядываясь в пробегающий мимо пейзаж. Она не смогла бы точно сказать, когда
бесконечный пригород сменился открытой местностью, хотя смотрела непрерывно.
Ника, казалось, окружало какое-то странное биополе. Лорен почти физически
ощущала его близость. Когда она смотрела на его широкие плечи, то чувствовала
себя совсем маленькой. Любуясь им, она думала, что он может быть очень опасен
для нее.
Опасен? Даже то, что она согласилась поехать с ним на уик-энд, было совсем
не в ее характере. А нежность, которую она чувствовала к нему, и вовсе не
объяснима. Она позволила себе совершить необдуманный, опрометчивый поступок. А
что, если Ник - маньяк, который собирается убить ее, разрезать на части и
закопать в лесу? И никто никогда не узнает, что с ней случилось, потому что
никто не знает, что она с ним, только Тони и его сыновья. Но Ник может сказать
им, что она уехала в Миссури. Они поверят ему, и Ник будет спокойно жить
дальше, такой же обаятельный и сильный.
Лорен тешилась этими мыслями, как ребенок страшной сказкой, потому что
знала про себя - никакая опасность ей не угрожает. Во всяком случае,
физическая.
Следующие три часа прошли как в восхитительном сне. Машина съедала милю за
милей, приятный ветерок обдувал их лица, и они дружески болтали обо всем и ни о
чем.
Лорен заметила, что Ник сразу же становился уклончивым, как только речь
заходила о нем самом, но что касается ее жизни, то здесь он был просто
ненасытен. Все, что она сумела узнать о нем, - это, что его отец умер, когда
ему было четыре года, а воспитавшие его бабушка и дедушка - несколько лет
назад.
В Гремлинге, который, по словам Ника, находится в полутора часах езды от
Харбо-Спринг, они остановились около бакалейной лавки. Ник вышел оттуда с двумя
бутылками коки и пачкой сигарет. Проехав еще несколько миль, он затормозил
около придорожной закусочной.
- День просто божественный, правда? - Лорен запрокинула голову и с
восторгом разглядывала кружевные белые облака на сияющем голубом небе.
Она взглянула на Ника и обнаружила, что он наблюдает за ней со
снисходительной улыбкой. Не обращая внимания на его пресыщенный вид, Лорен
сказала:
- Дома небо никогда не бывает таким синим, и там гораздо жарче. Наверное,
потому что Миссури находится намного южнее.
Ник открыл обе бутылки и одну из них протянул ей. Он прислонился к
столику, и Лорен попыталась вернуться к разговору, прерванному несколько минут
назад:
- Ты сказал, что твой отец умер, когда тебе было четыре года, и тебя
воспитывали бабушка с дедушкой. А что случилось с твоей мамой?
- Ничего с ней не случилось, - ответил Ник. Зажав в зубах сигарету, он
зажег спичку, прикрывая рукой пламя от ветра.
Лорен смотрела на его темные волосы. Одна прядь упала ему на лоб.
- Ник, почему ты не хочешь говорить о себе? Он прищурился от попавшего в
глаза дыма.
- Не хочу говорить? Да провалиться мне сквозь землю, если я не болтаю на
протяжении сотни миль.
- Да, но ты не говоришь ни о чем действительно личном. Так что же
случилось с твоей матерью?
Он рассмеялся:
- Тебе уже кто-нибудь говорил, что у тебя потрясающе красивые глаза?
- Да, но ты увиливаешь!
- И что у тебя очень правильная речь? - продолжил Ник, игнорируя ее
замечание.
- Что совсем не удивительно, потому что мой отец, как ты уже знаешь,
преподаватель английского языка.
Лорен вздохнула, рассерженная его постоянной уклончивостью.
Ник посмотрел на небо, его взгляд скользнул по деревьям, пустынному шоссе
и затем остановился на Лорен.
- Я не чувствовал, как устал, пока не начал расслабляться. Для этого мне
необходимо было вот так куда-нибудь уехать.
- Ты очень напряженно работал?
- Последние два месяца - около шестидесяти часов в неделю, а то и больше.
Ее выразительные глаза наполнились сочувствием, и Ник улыбнулся ей одной
из тех теплых, обаятельных улыбок, которые заставляли взволнованно биться ее
сердце.
- Знаешь, ты действуешь на меня очень расслабляюще, - сказал он мягко.
Она кисло посмотрела на своего спутника: в то время как он ее просто
электризует, она его расслабляет.
- Спасибо. Я постараюсь тебя не совсем усыпить до нашего приезда в
Харбо-Спринг.
- Ты можешь усыпить меня после того, как мы приедем, - предложил Ник.
Сердце у Лорен подпрыгнуло.
- Я имела в виду, что я не хотела наводить на тебя скуку, - быстро
пояснила она.
- Мне совсем не скучно, поверь. - В его голосе послышались чувственные
нотки. - Между прочим, есть одна вещь, которую я хочу сделать уже со вчерашнего
вечера, когда оглянулся с бокалом тоника в руке и увидел тебя, вышедшую из
ванной. Ты стояла такая скромная и старалась не рассмеяться при виде моего
раскрытого рта.
В смятении Лорен поняла, что сейчас он ее поцелует. Ник взял бутылку из ее
слабеющих рук и, спокойно поставив на столик позади себя, стремительно привлек
Лорен к себе. Она почувствовала прикосновение его сильных бедер к своим, и
словно электрический разряд пробежал по ее телу, заставляя содрогнуться. Его
ладони заскользили по ее рукам, и он нежно обнял ее за плечи. В беспомощном
ожидании она смотрела, как его твердые чувственные губы медленно приближаются к
ней.
Поцелуй был одновременно лениво-уговаривающим и захватывающе-настойчивым.
Лорен отчаянно пыталась сохранить хладнокровие, но, как только его язык
заскользил по ее губам, она проиграла битву.
С подавленным стоном она прильнула к нему и разжала губы. Его ответ был
мгновенным. Руки обвили ее, прижимая к груди, рот жадно раскрылся, а язык,
лаская, проникал все глубже и глубже. Что-то взорвалось у Лорен внутри, ее тело
изогнулось, руки поднялись, лаская его шею и затылок, в то время как она
отвечала на его страстный поцелуй.
Наконец Ник поднял голову. Лорен чувствовала себя как будто заклейменной
этим поцелуем, сделавшим ее на какой-то миг его собственностью. Дрожа от
внутренней неразберихи, она прислонилась лбом к его плечу. Его теплые губы
коснулись ее виска и пошли дальше вниз. Он целовал ее шею, ухо, а мочку уха
слегка прикусил и хрипло усмехнулся:
- Я думаю, что должен извиниться перед тобой, Лорен.
Она откинулась в его руках и взглянула на него. В обращенных к ней слегка
прищуренных серых глазах затаилась страсть, и хотя он улыбался, это была скорее
насмешка над самим собой.
- Почему ты должен извиняться?
Его рука лениво поглаживала ее по спине.
- Потому что, несмотря на твои уверения, что ты не маленькая наивная
девочка, еще несколько минут назад я опасался, что этот уик-энд может принести
тебе много неожиданностей.
Еще не придя в себя после поцелуя, Лорен растерянно спросила:
- А теперь что ты думаешь?
- Я думаю, - сдержанно проговорил он, - что этот уик-энд может принести
неожиданности мне.
В ответ на ее невольную счастливую улыбку засветились его глаза.
- Еще я думаю, что если ты будешь продолжать так смотреть на меня, то мы
приедем в Харбо-Спринг на два часа позже.
Он бросил многозначительный взгляд на мотель через дорогу, но, прежде чем
Лорен успела испугаться, решительно опустил ей на нос темные очки.
- Эти глаза меня погубят, - объяснил он свои действия.
Затем он взял ее за руку и повел к машине. Лорен в изнеможении опустилась
на сиденье, чувствуя себя как после урагана. Мотор заревел, а она заставила
себя сосредоточиться и думать логически. Перед ней сейчас стояли две проблемы.
Во-первых, стало совершенно очевидно, что Ник собирается переспать с ней. В его
голове это решение уже укрепилось. Конечно, она могла бы просто сказать "нет",
когда придет время, но вторая проблема заключалась в том, что она не была
уверена, что хочет это сказать. Никогда раньше никто из мужчин ей так не
нравился, и никогда поцелуй не производил на нее такого сильного впечатления.
Никогда раньше ей ни с кем не хотелось заниматься любовью.
Лорен взглянула на его сильные умелые руки, лежащие на руле, на четкий
профиль. Ник был настолько привлекателен, настолько мужествен, что женщины,
наверное, таяли от одного его взгляда. Конечно, она сама не собирается стать
столь легкой добычей. Или собирается?
"...с умом, приятель, вздумал ты с ума сойти", - вдруг вспомнила она
строчку неизвестно откуда. Все всегда говорили, что она такая умная, такая
здравомыслящая. Да, именно такой она и была, когда планировала, что Ник Синклер
полюбит ее.., потому что поняла, что сама уже влюбилась в него.
- Лорен, нельзя же всю дорогу молчать. Я хочу слышать твой голос. О чем ты
думаешь?
Охваченная мыслями об их судьбе, Лорен, улыбаясь, повернулась к нему и
медленно покачала головой:
- Если я скажу, то это до смерти тебя напугает.
Глава 5
Лорен восхищенно оглядела открывшуюся перед ней панораму озера Мичиган.
Искрящиеся голубые волны вздымались и пенились, а затем лениво опускались на
песчаный берег.
- Мы будем там через несколько минут, - сказал Ник, когда они свернули с
шоссе на укатанную проселочную дорогу, тянувшуюся вдоль опушки соснового леса.
Через несколько минут Ник повернул налево, на не обозначенное на карте
асфальтированное шоссе. Еще по крайней мере милю они ехали по этой частной
дороге, по бокам которой росли рябины с гроздьями ярко-красных ягод.
Лорен взглянула на утонченный пейзаж и вдруг поняла, что вряд ли увидит
обыкновенный коттедж, который она себе представила, когда Ник пригласил ее на
уик-энд. Однако она была совсем не готова к тому зрелищу, которое ей открылось,
когда они выехали из тени деревьев на залитую солнцем площадку и припарковались
в конце огромного ряда дорогих машин.
Над высоким обрывом во всем своем великолепии возвышался трехэтажный дом,
построенный в стиле модерн из стекла и бетона. Перед домом лежала пышная
зеленая лужайка, уставленная столиками под разноцветными зонтами. Широкие
каменные лестницы вели вниз, на песчаный пляж. Официанты в светло-голубой
униформе сновали с подносами среди гостей, которых было по крайней мере человек
сто. Одни сидели, развалившись в креслах, Вокруг гигантского бассейна, другие
прогуливались по пляжу. Все оживленно разговаривали и смеялись.
На фоне розово-золотистого неба вырисовывались силуэты мерцающих белых
яхт, безмятежно стоящих на якоре вдали от берега. Лорен решила, что они
выглядят очень надежно и на них можно спокойно пуститься в путешествие по
озеру, глубина которого была местами около тысячи футов; таким яхтам не страшен
шторм.
Ник вышел из машины и обошел ее, чтобы открыть дверцу для своей спутницы.
Поддерживая Лорен за локоть, Ник повел ее мимо ярких иностранных спортивных
машин и роскошных седанов к гостям.
На краю лужайки Лорен остановилась и оглядела людей, среди которых ей
придется провести уик-энд. Кроме нескольких известных киноактеров, здесь было
много других смутно знакомых лиц - она не раз видела их фотографии в журнальных
статьях о сливках общества и денежных тузах.
Она взглянула на Ника, пристально изучавшего толпу. Он ничуть не был
подавлен или напуган этой блистательной ассамблеей, напротив, он казался
несколько раздраженным. Когда он заговорил, в его голосе прозвучала та же
досада, которая была написана на лице:
- Мне очень жаль, Лорен. Если бы я знал, что "маленькая вечеринка" у
Трейси будет такой, я бы никогда тебя сюда не привез. Здесь слишком много
народу, шум, суета.
Хотя Лорен чувствовала себя довольно неловко в этой великосветской
пестроте, она все-таки сумела ответить беззаботной улыбкой:
- Может быть, если нам повезет, мы сумеем ото всех спрятаться.
- Даже не рассчитывай на это, - сухо предупредил он.
Они прогуливались вдоль газона в тени деревьев. Подойдя к бару,
сооруженному специально для гостей, Ник остановился. Чувствуя, что сейчас
уставится на него как полная идиотка, Лорен заставила себя отвернуться и
рассматривать окружающую ее обстановку. В тот момент когда ее взгляд
остановился на шумной маленькой группке молодых людей, находящаяся среди них
обладательница очаровательной рыжей головки оглянулась и увидела Ника.
С великолепной улыбкой, озарившей четкие, черты ее лица, женщина заспешила
по направлению к Нику и Лорен. Ее широкие светлые брюки были сшиты по последней
моде.
- Ник, дорогой! - заговорила она смеясь. Ее изящные руки легли ему на
плечи, в то время как она уже тянулась, чтобы поцеловать его.
Ник поставил бутылку ликера на стол, вежливо обнял ее и ответил на
поцелуй.
Лорен заметила, что даже после того, как он ее отпустил, "рыжая головка"
все еще держала его за руку.
- Все беспокоились, что ты разочаруешь нас и не приедешь, - продолжила
она. - Но я знала, что ты будешь здесь, потому что все телефоны уже раскалились
от звонков из твоего офиса. Слуги и все остальные принимают телефонограммы для
тебя уже полдня. А это кто? - бойко спросила она, наконец отпустив его руку и
отступив на шаг, чтобы получше разглядеть Лорен.
- Лорен, это Барбара Леонардос, - представил Ник рыжеволосую незнакомку.
- Зовите меня просто Бебе, меня все так называют.
Женщина повернулась к Нику и продолжила разговор, как будто Лорен уже
здесь не было:
- Я думала, что ты приедешь с Эрикой.
- Неужели? - усмехнулся Ник. - А я думал, что вы с Алексом в Риме.
- Мы были там, - объяснила Бебе, - не там скучно.
Через несколько минут, когда она ушла, Ник начал:
- Бебе...
- Я знаю, кто она такая, - мягко прервала Лорен. - Я десятки раз видела ее
фотографии в журналах и газетах.
Барбара Леонардос была любимицей отделов светской хроники ведущих
журналов, наследницей нефтяного магната. Она была замужем за сказочно богатым
греческим промышленником.
Ник протянул Лорен бокал, из своего сделал глоток и повернулся навстречу
приближающейся к ним паре.
. - Может быть, ты знаешь и кого-нибудь из этих двух?
- Нет, - призналась Лорен. - Кажется, в журналах я их не встречала. Ник
усмехнулся:
- В таком случае я представлю тебя. Так получилось, что они и есть хозяева
этого безобразия и к тому же мои очень хорошие друзья.
Готовясь к неизбежной процедуре знакомства, Лорен внимательно посмотрела
на красивую брюнетку лет тридцати и на идущего рядом с ней довольно грузного
мужчину, которому было на вид около шестидесяти.
- Ник! - радостно закричала женщина, кидаясь к нему в объятия и целуя его
с такой же, как Бебе, фамильярностью и энтузиазмом. - Мы не видели тебя
несколько месяцев! - проворчала она, несколько отступая назад. - Где тебя черти
носили?
- Некоторые из нас еще и работают, чтобы иметь кусок хлеба, - оправдывался
Ник с улыбкой.
Затем он взял Лорен за руку и подтолкнул вперед.
- Лорен, познакомься с нашими дорогими хозяевами. Трейси и Джордж Мидлтон.
- Очень приятно познакомиться, Лорен, - сказала Трейси и обратилась к
Нику:
- Почему это вы стоите здесь, в стороне ото всех? Так вы ни с кем не
увидитесь.
- Именно поэтому я здесь и стою, - прямо ответил Ник.
Трейси засмеялась и виновато объяснила:
- Я обещала тебе маленькую вечеринку, но мы не ожидали, что почти все
приглашенные действительно придут. Ты не можешь себе представить, сколько у нас
из-за этого возникло проблем.
Она подняла голову к багровеющему небу и затем оглянулась. Следуя за ее
взглядом, Лорен увидела, что гости стали стекаться к дому или направлялись вниз
на набережную, к моторным лодкам, которые должны были доставить их на яхты.
Официанты начали устанавливать столы под огромным полосатым тентом, вокруг
бассейна зажгли огни. Музыканты переносили свои инструменты на огромную сцену,
сооруженную около дальнего конца бассейна.
- Все одеваются к обеду, - констатировала Трейси. - А вы поедете в Кове,
чтобы переодеться, или переоденетесь здесь?
У Лорен закружилась голова. Одеваться к обеду? У нее не было абсолютно
ничего подходящего для такого случая. Она же не миллионерша!
Не обращая внимания на то, что Лорен судорожно сжала его руку, Ник сказал:
- Лорен переоденется здесь, а я отправлюсь в Кове, чтобы ответить на самые
срочные звонки, и там переоденусь.
Трейси улыбнулась Лорен:
- Дом уже лопается по швам; мы с вами можем воспользоваться нашей
комнатой, а Джордж найдет, где ему переодеться. Пойдемте? - пригласила она, уже
поворачиваясь, чтобы идти.
Ник с пониманием посмотрел на растерянное лицо Лорен.
- Мне нужно кое-что сказать Лорен. Вы идите, она вас догонит.
Как только Трейси и Джордж отошли на такое расстояние, что не могли их
услышать, Лорен отчаянно воскликнула:
- Ник! Мне нечего надеть! Конечно, тебе тоже? Что нам делать?
- У меня есть кое-какие вещи в Кове, и я найду там и для тебя платье. Оно
будет через час в комнате Трейси.
Дом был заполнен шумом и суетой. Смех и разговоры доносились разом из
двадцати комнат, расположенных на трех этажах. Слуги бегали взад и вперед, неся
в руках свежевыглаженную одежду и подносы с напитками.
Ник остановил одного из них, чтобы узнать, кто ему звонил. Ему
торжественно вручили длинный список. Ник повернулся к Лорен:
- Встретимся около бассейна примерно через час. Ты сможешь обойтись без
меня так долго? Не испугаешься?
- Все будет в порядке, - заверила его Лорен. - Занимайся своими делами.
- Ты уверена?
Смотря в его властные колдовские глаза, она не была уверена даже в
собственном имени, но тем не менее кивнула. Когда он ушел, Лорен оглянулась и
увидела Бебе Леонардос, наблюдавшую за ней с откровенным любопытством.
- Простите, где здесь телефон? - спросила Лорен. - Я хотела бы позвонить
домой.
- Пойдемте. А где находится дом? - как бы невзначай задала вопрос Бебе.
- Фенстер, Миссури, - ответила Лорен, входя вслед за ней в роскошный
кабинет, где на столе стояло несколько сверхмодных телефонных аппаратов,
сделанных в стиле ретро.
- Фенстер? - презрительно фыркнула Бебе, как будто у этого города была
дурная репутация.
Затем она ушла, закрыв за собой дверь. Телефонный разговор должен был
оплачивать отец Лорен, и поэтому он был очень коротким: они оба понимали, как
дорого это стоит. Отец гордо ахнул, когда узнал о ее новой работе и большой
зарплате. Он обрадовался, услышав, что Филип Витворт настаивал на том, чтобы
она жила бесплатно в доме его тети. Лорен не упомянула о сделке с Филипом,
чтобы не волновать отца. Главное, что она хотела ему сказать, - то, что в
финансовом отношении ему теперь будет гораздо легче.
Повесив трубку, Лорен прошла через кабинет и открыла было дверь, но
остановилась при звуке веселого женского голоса:
- Бебе, дорогая, ты превосходно выглядишь, я сто лет тебя не видела. Ты
случайно не знаешь, будет ли здесь Ник Синклер?
- Не будет. Потому что он уже здесь, - ответила Бебе. - Я с ним говорила.
- Слава Богу, что он здесь! - воскликнула другая женщина. - Карлтон
притащил меня сюда с божественного бермудского пляжа только для того, чтобы
поговорить с Ником о каких-то делах.
- Карлтону придется подождать своей очереди, - безразлично проговорила
Бебе. - Мы с Алексом здесь тоже из-за Ника. Алекс будет обговаривать с ним
строительство сети международных отелей. Он пытался дозвониться Нику из Рима в
течение двух недель, но безуспешно, поэтому мы вчера приехали сюда.
- Я что-то не видела Эрики, - поинтересовалась еще одна женщина.
- Ты ее не видела, потому что ее здесь нет, но подожди - и ты увидишь,
кого Ник привез вместо нее. - Этот насмешливый тон заставил Лорен оцепенеть еще
до того, как Бебе добавила:
- Ты не поверишь; ей около восемнадцати, и она прямо с фермы в Миссури.
Ник, прежде чем оставить ее на час одну, спросил, сможет ли она обойтись без
него...
Голоса стали удаляться.
Услышанное ошеломило и разозлило Лорен, но она спокойно открыла дверь и
вышла в холл.
***
Часом позже, сидя за туалетным столиком в комнате Трейси, Лорен расчесала
свои тяжелые золотистые волосы так, что они восхитительными волнами заструились
по ее плечам. Затем она наскоро наложила розовые румяна на высокие скулы,
провела по губам блестящей помадой и бросила косметику в сумочку.
Ник наверняка был уже внизу около бассейна и ждал ее. От этой мысли ее
бирюзовые глаза радостно засветились. Она приблизилась к зеркалу и осторожно
надела серьги, принадлежавшие когда-то ее матери.
Закончив туалет, Лорен отступила на несколько шагов, чтобы как следует
оценить изысканное кремовое платье из тонкой шерсти, которое ей доставили от
Ника, пока она принимала ванну. Мягкая ткань подчеркивала высокую полную грудь,
длинные рукава плотно облегали руки до самых запястий. Золотой пояс стягивал
талию.
По подолу платье было обшито широкой золотой тесьмой, из-под которой
выглядывали одолженные у Трейси изящные золотые сандалии.
- Потрясающе! - улыбнулась Трейси. - Повернись, чтобы я могла посмотреть
сзади. Лорен послушно повернулась.
- Я никогда не видела, чтобы какая-нибудь вещь выглядела одновременно так
строго спереди и так сокрушительно сзади! - восторженно произнесла хозяйка,
глядя на золотистую от загара спину Лорен, которая была обнажена почти до
пояса.
- Ну, так мы можем идти?
Когда они проходили по балкону, через открытые окна со стороны бассейна
долетали звуки шумного веселья. Женские смеющиеся голоса смешивались с
мужскими, и все это - на фоне ритмичной оркестровой музыки.
Через несколько секунд, когда они проходили по внутреннему дворику, Трейси
была окружена и похищена шумной компанией, а Лорен осталась одна.
Она вглядывалась в толпу, ища Ника. Сделав два шага вперед, она заметила
его посреди большой группы людей у дальнего края бассейна.
Не сводя глаз с его высокой фигуры, Лорен осторожно пробиралась между
гостями, слугами, факелами и столиками.
Когда она подошла ближе, то увидела, что сразу несколько человек что-то
оживленно говорили Нику. Он, казалось, слушал очень внимательно, но время от
времени его взгляд отрывался от собеседников и скользил по толпе. "Он ищет
меня!" - радостно подумала Лорен. И, как будто услышав ее мысли, он поднял
голову и встретился с ней глазами. Он тут же отрывисто кивнул говорившим и без
единого слова просто вышел из их круга, что могло показаться совершенно
невежливым.
Он шел так целеустремленно, что все расступались, пропуская его. Наконец
их уже никто не разделял, и Лорен смогла как следует рассмотреть его. У нее
просто захватило дух! Черный с блестящим отливом смокинг сидел на нем так, как
будто был сшит по заказу лучшим портным. Ослепительная белизна украшенной
оборками рубашки красиво контрастировала с его бронзовым загаром и официальной
черной бабочкой. И было очевидно, что он чувствует себя в этом наряде абсолютно
уверенно, как человек, издавна привыкший к такой одежде. Лорен почувствовала
гордость за него и не пыталась скрыть ее, когда он наконец оказался возле нее.
- Тебе кто-нибудь говорил, что ты очень красив? - спросила она мягко.
Его губы медленно расплылись в мальчишеской улыбке.
- А что ты скажешь, если я отвечу "нет"? Лорен рассмеялась:
- Я скажу, что ты пытаешься выглядеть скромным.
- В таком случае что мне теперь сделать, чтобы поддержать это мнение? -
серьезно осведомился он.
- Я думаю, что теперь ты должен покраснеть и смутиться от лести.
- Меня совсем нелегко смутить.
- Ну, тогда ты можешь попробовать смутить меня, сказав, как я выгляжу, -
посоветовала Лорен.
Она медленно повернулась, чтобы он мог полностью оценить контраст между
строгим лифом и вызывающе обнаженной спиной. Яркие отсветы плясали на ее
медовых волосах. Восхищенный взгляд Ника заскользил по ее сияющему лицу, по
всей стройной фигуре.
- Ну? - шутливо спросила она. - Что ты думаешь?
Его серые глаза горели, но вместо ответа он перевел взгляд на ее фигуру.
Немного помедлив, он наконец резко произнес:
- Я думаю, что это платье тебе очень идет.
Лорен взорвалась от смеха:
- Никогда никому не позволяй говорить, что ты льстец, потому что ты совсем
не умеешь льстить.
- Да? - вызывающе усмехнулся Ник. - Ну, тогда я скажу тебе, что я на самом
деле думаю. Я думаю, что ты потрясающе привлекательна и обладаешь удивительной
способностью выглядеть одновременно утонченной соблазнительницей и ангельской
маленькой девочкой. И мне ужасно жаль, что мы заперты здесь, как в ловушке, на
несколько часов с сотней других людей, потому что, когда я смотрю на тебя, мне
становится просто неудобно от моего безумного желания.., узнать, как ты будешь
чувствовать себя в моих объятиях сегодня вечером.
Щеки Лорен просто запылали. Она была не таким уж "ангелом" и прекрасно
поняла, что он имеет в виду под фразой "становится неудобно от желания". Она
отвела взгляд от его смеющихся серых глаз и стала смотреть на гостей, на яхты,
светящиеся как белые рождественские деревья, куда угодно, только не на его
высокую сильную фигуру. Почему он говорит так прямо? Может, он подозревает, что
она никогда ни с кем не спала, и умышленно хочет смутить ее? Будет ли для него
иметь какое-нибудь значение то, что она девственница?
Возможно, не было ничего такого, что он не знал или не попробовал.
Несмотря на это, Лорен чувствовала, что он не стал бы соблазнять и укладывать в
постель девственницу. Правда, сама девственница хотела бы, чтобы ее соблазнили,
но не так быстро и не так легко. Она должна подождать, пока не убедится, что он
ее по-настоящему любит. Должна, но не уверена, что сможет это сделать.
Крепко зажав ее лицо в ладонях. Ник повернул Лорен к себе:
- Если я такой красивый, то почему ты не хочешь на меня смотреть?
- Было глупо с моей стороны сказать тебе это, - с достоинством ответила
Лорен, - к тому же...
- Это, определенно, было большое преувеличение, - улыбнулся Ник, убирая
руки с ее лица, - но мне оно понравилось. И если хочешь знать, - добавил он
сухо, - мне никто этого раньше не говорил.
Кто-то окликнул его по имени, но он сделал вид, что не расслышал.
Поддерживая Лорен под локоть, он повел ее к полосатому тенту, установленному на
газоне, где официант подавал горячие и холодные закуски.
- Давай ты что-нибудь выпьешь и перекусишь.
За несколько последующих минут еще человек пять или шесть обращались к
Нику. На седьмой раз он вышел из себя:
- Чем больше мне хочется провести этот вечер с тобой наедине, тем больше
приходится общаться с другими людьми. Я же не могу притворяться глухим и
слепым.
- Я понимаю, - сочувственно сказала Лорен, - они очень богаты и
избалованны, поэтому думают, что если ты на них работаешь, то являешься их
собственностью.
Его темные брови удивленно поднялись:
- С чего ты взяла, что я на них работаю?
- Я случайно услышала, как Бебе Леонардос сказала кому-то, что ее муж
приехал сюда из Рима для того, чтобы поговорить с тобой о строительстве
международных отелей. А другая женщина ответила, что ее муж, которого зовут
Карлтон, здесь также для того, чтобы обсудить с тобой какие-то дела.
Ник бросил раздраженный взгляд на окружающую их толпу, как будто каждый
присутствующий лично угрожал его спокойствию.
- Я приехал сюда, потому что в течение двух месяцев работал до потери
сознания и хочу отдохнуть хотя бы два дня, - зло проговорил он.
- Если ты действительно не хочешь говорить о делах, то почему ты должен
это делать?
- - Когда люди проехали тысячи миль, чтобы поговорить с тобой, они обычно
бывают очень настойчивы, - ответил Ник, опять оглядывая гостей, - и пока я
теряюсь в догадках, что мне делать. Я вижу еще по крайней мере четверых,
приехавших с той же целью.
- Оставь их мне, - сказала Лорен с чарующей улыбкой. - Я справлюсь с ними.
- Ты справишься? - усмехнулся Ник. - И как же ты это сделаешь?
Глаза Лорен засверкали из-под густых ресниц.
- Как только кто-нибудь заговорит с тобой о деле, я вмешаюсь и буду
отвлекать тебя. Взгляд Ника упал на ее губы.
- Это будет несложно, ты все время отвлекаешь меня.
Следующие три часа Лорен вела себя так, как обещала. С тактическим
блеском, которому позавидовал бы сам Наполеон Бонапарт, она спасла Ника по
крайней мере от дюжины деловых разговоров. Как только дискуссия заходила
слишком далеко, она вмешивалась, мягко напоминая, что он обещал принести ей
выпить, пойти прогуляться, показать местность - все, что в этот момент
приходило ей в голову.
И Ник подчинялся, благословляя про себя ее изобретательность.
Держа в одной руке бокал, а другой обнимая Лорен за талию, он бесстыдно
использовал ее как добровольный щит. Но чем больше проходило времени и чем
больше текло ликеру, тем громче становились разговоры, веселее смех,
непристойнее шутки, и люди, желавшие захватить Ника, становились все более
настойчивыми.
- Тебе действительно нужно размять затекшую ногу? - дразнящим шепотом
спросил Ник, когда они вырвались от яхтсмена с багровым лицом, который хотел,
чтобы Ник рассказал ему все, что он знает, о какой-то нефтяной компании в
Оклахоме.
Лорен потягивала третий бокал изумительнейшего напитка, который по вкусу и
виду напоминал шоколадный, но был гораздо крепче, чем она думала.
- Конечно, нет, с моими ногами все в полном порядке, - весело сообщила
Лорен, повернувшись, чтобы взглянуть на шестерых ненормальных, играющих парами
на корте, предназначенном только для двоих теннисистов. Одна из женщин,
французская кинозвезда, скинула юбку и осталась в расшитой блестками свободной
блузе, выглядывавших из-под нее кружевных панталонах и в туфлях на высоком
каблуке.
Ник взял из рук Лорен пустой бокал и отставил подальше:
- Пойдем прогуляемся по пляжу? На одной из ярко освещенных яхт вечеринка
была в самом разгаре. Ник и Лорен стояли вдвоем на пляже, слушая музыку и смех,
доносившиеся оттуда, и любуясь лунной дорожкой, пересекавшей озеро, - Потанцуй
со мной, - попросил Ник, и Лорен послушно шагнула в его объятия.
Прислонившись щекой к его черному пиджаку, она двигалась под медленную
оркестровую музыку.
С тех пор как она проснулась сегодня утром, произошла масса событий: она
встречалась с мистером Ветерби, прошла собеседование у Джима Вильямса, затем
был ленч с Ником и долгая дорога, а теперь эта вечеринка, где она выпила
столько, сколько не пила никогда в жизни. Волнение, надежда и страсть - и все в
один день! И сейчас она танцует с мужчиной своей мечты. Слишком много всего:
она чувствовала себя приятно обессилевшей, у нее слегка кружилась голова.
Ее мысли вернулись к французской кинозвезде, и она тихо рассмеялась:
- Если бы я была на месте той женщины, которая играет в теннис, то я сняла
бы туфли и оставила юбку. И ты знаешь почему?
- Чтобы лучше играть? - рассеянно пробормотал Ник, вдыхая аромат ее
волнистых шелковых волос.
- Не-а, я вообще не умею играть в теннис. - Резко подняв голову, Лорен
доверительно сообщила:
- Я бы не стала снимать юбку, потому что я скромная. Или я просто
сдержанная? Ну, во всяком случае, либо то, либо другое.
Она прислонилась щекой к его груди. Ник усмехнулся, и его рука скользнула
вниз по ее обнаженной спине. Он прижал податливую Лорен к своему разгоряченному
телу.
- На самом деле, - сонно продолжила она, - я и не скромная и не
сдержанная. То, что я есть, - это результат смеси полупуританского воспитания и
либерального образования. Это означает, что сама я ничего себе не позволю, но я
думаю, что другие люди могут делать все, что захотят. Я понятно говорю?
Ник проигнорировал ее вопрос и вместо ответа задал свой:
- Лорен, каким образом ты успела опьянеть?
- Я не думаю...
- Перестань, - скомандовал он. Хотя это было сказано спокойным тоном, но
звучало как приказ, которому следовало повиноваться. Собираясь выразить протест
против его авторитарного поведения, Лорен резко подняла голову, но ее губы
мгновенно привлекли его внимание.
- Ты лучше молчи, - строго проворчал он. Затем его рот накрыл ее губы.
Этот ошеломляющий поцелуй поверг ее в бездну, где ничего не существовало, кроме
чувственных горячих мужских губ. Ее рука скользнула в его густые волосы, а его
язык проникал все глубже, пока Лорен инстинктивно не сделала то, что он хотел.
Ее губы расслабились и начали двигаться вместе с его губами. Сквозь ткань Лорен
почувствовала прямое свидетельство его разгорающейся страсти и задрожала от
растущего в ней желания. Она начала терять контроль над своим телом.
Бессознательно желая доставить ему больше удовольствия, она выгнулась вперед, и
его руки легли на ее бедра, прижимая Лорен еще ближе.
С трудом оторвавшись от нее, Ник прошептал охрипшим голосом:
- Леди, вы целуетесь совсем не как пуританка.
Дрожа от наслаждения и страха, Лорен опустила голову ему на плечо. Она
погрузилась в бездну желания слишком быстро и слишком глубоко, чтобы
освободиться. Его следующая фраза подтвердила, что продолжение следует:
- Поедем в Кове.
- Ник, я...
Он нежно обнял ее за плечи и слегка потянул за собой.
- Посмотри на меня, - сказал он мягко. Лорен подняла на него затуманенные
глаза.
- Я хочу тебя, Лорен.
Это спокойное прямое заявление обожгло ее, словно огнем.
- Я знаю, - прошептала она нетвердо. - И я рада, что это так.
Он тепло улыбнулся, одобряя ее искренность.
- Ну и?..
Лорен вздохнула, не в состоянии отвести от него взгляд или солгать.
- И я тоже хочу тебя, - неуверенно призналась она.
Его пальцы заскользили по ее волосам.
- В таком случае, - хрипло проговорил он, - почему мы здесь стоим?
- Эй, Ник! - загремел в нескольких шагах от них дружеский голос. - Это ты?
Лорен так резко отпрянула от Ника, как будто была поймана за каким-то
просто немыслимым занятием, а потом чуть было не рассмеялась, когда Ник
спокойно ответил:
- Синклер ушел несколько часов назад.
- Да неужели? Интересно: почему? - спросил мужчина, подходя ближе и
подозрительно приглядываясь к ним.
- Очевидно, у него было чем заняться, - медленно произнес Ник.
- Ну да, я понимаю, - благодушно согласился мужчина.
Наконец поймав свою жертву, он не проявил ни малейшего желания понять
ясный намек и уйти. С милейшей улыбкой на толстом лице, он медленной походкой
вышел из тени - полный, смуглый, сразу же напомнивший Лорен плюшевого медведя.
Его смокинг и вечерняя рубашка с оборками были расстегнуты, и черная бабочка
одиноко болталась вокруг шеи. Лорен решила, что он очень мило выглядит. Ник
представил его как Дейва Намберса.
- Приятно познакомиться, мистер Намберс, - сказала она вежливо.
- Мне тоже очень приятно познакомиться, юная леди, - ответил он
приветливо. Затем повернулся к Нику:
- На яхте Мидлтонов играют в блак-джек. Бебе Леонардос только что спустила
двадцать пять тысяч долларов. Трейси Мидлтон сорвала куш в три тысячи долларов,
а Джорджу на обе руки выпало по четыре одинаковых масти, вероятность того,
чтобы такое произошло один раз, - один к четырем тысячам, а чтобы два - это
будет примерно...
Слушая, как Дейв Намберс подсчитывает какие-то смутные вероятности, Лорен
с учтивой улыбкой опустила голову на грудь Ника, пододвигаясь поближе к нему,
чтобы согреться. Она не только замерзла, но и ужасно хотела спать. Она сдержала
зевок, затем другой, и через несколько минут ее веки опустились.
- Я действую на твою юную леди как снотворное, Ник, - извинился Намберс,
прервав рассказ о счете уже четвертого футбольного матча.
Ник со смехом наблюдал, как Лорен с усилием выпрямилась, пытаясь
изобразить на своем сонном лице бодрую улыбку.
- Я думаю, - сказал он, - что Лорен пора спать.
Дейв Намберс взглянул на нее и подмигнул Нику:
- Повезло тебе.
Махнув рукой, он повернулся и зашагал к дому. Обняв Лорен, Ник крепко
прижал ее к себе и спрятал лицо в ее благоухающих волосах.
- Это так, Лорен?
Лорен, устраиваясь поуютнее в теплом кольце его рук, невнятно
пробормотала:
- Так? Что?
- Мне повезет сегодня ночью?
- Нет, - сонно ответила Лорен.
- Я так и подумал, - улыбнулся Ник. Слегка отстранившись, он взглянул на
ее сонное лицо и покачал головой:
- Да ты уже заснула!
Придерживая Лорен за плечи, он повел ее к дому.
- Мне понравился мистер Намберс. Ник взглянул на нее с улыбкой:
- На самом деле его зовут Менсон, а Намберс <эээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээээ